De bussen zijn de meest gevaarlijke objecten op de wegen van Tanzania. De chauffeurs scheuren met hoge snelheid door het land. Met doodsverachting van hun eigen passagiers en andere weggebruikers. Halen onmiddellijk langzamer rijdend verkeer in. De maximum snelheid en de witte lijnen in het midden negerend. De tegenliggers zoeken een veilig heenkomen zonder de voetgangers te raken. En wij maar zien te overleven tussen al dit geweld.
De Ngorongoro Conservation Area gaat door het land van de Maasai over in het Serengeti National Park. Onze Ngoro vergunning loopt om half vijf vanmiddag af. De wegen zijn erg slecht. Behoudens het wasbord ook vele, diepe kuilen en gleuven en hoge hobbels. Met een eigen auto rijd je defensief. De bestuurders van de gamedrive auto’s houden geen rekening met de kwaliteit van de track en denderen op hoge snelheid door. We tellen twee gestrande auto’s met gebroken assen. We kunnen niets voor hen betekenen. In het groene landschap lopen de Maasai kinderherdertjes. Ze leiden kudde geiten rond over de velden en bedelen tussendoor bij langsrijdende toeristen. Onderwijs heeft jammer genoeg geen prioriteit.
Sinds een bezoek aan de theatervoorstelling van Plien en Bianca, weten we van het bestaan van de Ngorongoro krater af. Een intrigerend natuurverschijnsel. Mede omdat de big five en vele andere wilde dieren op de bodem van werelds grootst vulkanische caldera leven. De naam Ngorongoro is waarschijnlijk ontleend aan een bepaald type kom, die de Maasai gebruikten. De Maasai leven nog steeds in de Ngorongoro Conservation Area. De informatie over het verkrijgen van toegang tot het gebied, is al even geheimzinnig als het gebied zelf. Geen officiële website te vinden. Wel sites met tegensprekende informatie. Eén daarvan meldt zelfs omslachtige procedures met vooraf betalingen bij een bank. Het boeken van een georganiseerde tour wordt daarme wel héél erg gestimuleerd.
De armste landen in Afrika hebben een dichtere mobielnetwerkdekking dan Duitsland, een van de grootste economieën in de wereld. Veel Afrikanen lopen en rijden met een mobiel in de hand. Onderweg zijn we vaak goed bereikbaar. Een lokale sim-kaart zorgt voor internet. Als we het laatste land met een Apple-store, Zambia, hebben verlaten, explodeert de batterij van een onze oude iPhone, die als hotspot dient voor onze mobieltjes.
We zijn druk met alles, behalve met ruim op tijd vertrekken. We staan vroeg op, daar ligt het niet aan. Zware wolken hebben vannacht al hun water boven ons geloosd. De daktent is drijfnat, de was nog niet droog. Gelukkig komt de warme zon tevoorschijn, die geven we tijd z’n werk te doen. Eindelijk gaan we op pad. Op zoek naar goede diesel in Mzuzu. De vorige tankbeurt in Malawi leverde een hakkelige motor op die de auto amper over de bergentoppen tilde. De medewerkers van de brandstofpompen hebben geen idee welke kwaliteit diesel ze verkopen. De manager van Total ook niet. Na diverse telefoontjes weet ze het; ‘50ppm’. Gespannen wacht ze af, is dat het goede antwoord? Dat is het. De auto rijdt weer soepel. Het is inmiddels 12 uur geweest. Nog zeker 5 uur rijden naar het Nyika Nationaal Park.
Chaos scheppen hebben de grensbeambten van Malawi tot kunst verheven. Een kunst die sommigen geen windeieren legt. Nadat de slagboom van Zambia achter ons dichtslaat, zoeken we tussen de vele gebouwen het grenskantoor van Malawi. De fixers, die gedreven zijn de vraagtekens op gezichten van toeristen om te zetten in geld, versperren bijna de toegang tot het gebouw. We wimpelen iedereen af. Het zetten van de stempels in de paspoorten is in een vloek en zucht gedaan. Dat kunnen we niet zeggen van de auto. Een mollige douanebeambte, die de carnet in ontvangst neemt, wil weten via welke grens we Malawi weer verlaten. We noemen de grensplaats. Daar kan ze niets mee. Ze herhaalt haar vraag. Verwarring alom, totdat duidelijk wordt dat het grenskantoor een eigen naam heeft. Die wil ze horen. Weten wij veel.
Vanuit de donkere garage in Lusaka, zagen we een week lang op internet het zonnige weer in het Nationaal Park South Luangwa, de volgende bestemming. Nu we op weg zijn naar het park, zijn de weersvooruitzichten somber en nat. Maar de blijdschap dat we weer rijden overheerst. Ook 800 km asfalt laat ons koud. De binnendoor route is door de regens van eerder deze maand niet meer begaanbaar. Het park wordt door velen geroemd om haar schoonheid en de aanwezigheid van veel katachtige dieren. We zijn vol verwachting.
Als het tegenzit, is het tijd voor een feestje. Het is zondag. De garage is dicht. Even geen onderzoek aan de G. We bestellen een culinaire lunch de bij luxe Lodge Lilayi, gelegen naast het opvangcentrum voor babyolifanten in de stad Lusaka. De jonkies zijn in de natuur aangetroffen naast hun levenloze moeder. Gedood door stroppers. De rest van de kudde in paniek gevlucht en in geen velden of wegen te bekennen. Bij Lilayi Elephant Nursery worden de kleintjes met de fles groot gebracht. Totdat ze zelfstandig genoeg zijn. Dan worden ze in een Nationaal Park gekoppeld aan een nieuwe kudde olifanten, die hen liefdevol opnemen. Geromantiseerd verfilmd voor Netflix en vanaf deze maand te zien: ‘Holiday in the wild’. We herkennen de speenfles, de hut en de kleine olifanten. De set is echter op een fraaiere locatie neergestreken.
De eerste dag van de rest van onze reis, verwachtingsvol op pad. Zo voelt het als we volledig uitgerust de tuin van Harry en Geke, waar we bijna twee weken geleden binnenreden, verlaten. Ons aanstaande vertrek – het moet er toch een keer van komen, volgens Harry – is al dagenlang een humoristisch onderwerp. Goudeerlijke Harry liegt gekscherend dat de weersverwachting op onze volgende bestemming alleen maar zon geeft en absoluut geen regen. Klusschuwe Onno biedt aan de badkamer te tegelen en het plafond te schilderen. Haastig slaat Harry met een lach elk aanbod af.
Wederom brandt de zekering van de remlichten door, op weg naar het Nationaal Park Lower Zambezi. Een lastig probleem, zie de oorzaak maar eens te vinden. Talloze opties, vaak op onbereikbare plekken. Onno doet toch een poging en schroeft los wat vast zit. Ondertussen activeer ik de remlichten. Hopende dat de zekering doorbrandt, met de vinger op de juist plek. De hulptroepen Frank en Luc denken vanuit Nederland mee. Niet stuk te krijgen, die zekering. Wat we ook doen. We geven het op, later maar weer verder zien. We zijn hier tenslotte voor de natuur.