De eerste dag van de rest van onze reis, verwachtingsvol op pad. Zo voelt het als we volledig uitgerust de tuin van Harry en Geke, waar we bijna twee weken geleden binnenreden, verlaten. Ons aanstaande vertrek – het moet er toch een keer van komen, volgens Harry – is al dagenlang een humoristisch onderwerp. Goudeerlijke Harry liegt gekscherend dat de weersverwachting op onze volgende bestemming alleen maar zon geeft en absoluut geen regen. Klusschuwe Onno biedt aan de badkamer te tegelen en het plafond te schilderen. Haastig slaat Harry met een lach elk aanbod af.

De man met de hamer komt niet alleen langs bij fietsers, ook bij Overland reizigers. Uitgeput raken van reizen, wie had dat voorspeld? Zijn het alle nieuwe indrukken? Is het ons snelle nomaden leven, bijna elke dag naar een nieuwe bestemming? Of de wekenlange hoge temperaturen? Waarschijnlijk een combinatie van alles. We zijn tien weken en ruim 10.000 km onderweg en merken dat ons incasseringvermogen in een dip zit.

De omschrijving van de Victoria Falls is in de lokale taal “Mosi oa Tunya”, de rook die dondert. Deze poëtische beschrijving is niet seizoenbestendig. In de natte perioden klopt het volledig, dan stort zoveel water naar beneden dat een mistige spray van waterdruppeltjes ontstaat, die het zicht ontneemt op de donderende landing in de 107 meter lagere rivier Zambezi. Wij zien, in het droge seizoen, echter een rij watervallen die spetterend eindigen in de rivier, omlijst met een regenboog. Ook prachtig, maar anders. De Victoria watervallen wedijveren met de twee andere grote watervallen, de Niagara en Iguaca. Victoria is de allerhoogste waterval, een na breedste en de derde qua hoeveelheid water per seconde.