De man met de hamer komt niet alleen langs bij fietsers, ook bij Overland reizigers. Uitgeput raken van reizen, wie had dat voorspeld? Zijn het alle nieuwe indrukken? Is het ons snelle nomaden leven, bijna elke dag naar een nieuwe bestemming? Of de wekenlange hoge temperaturen? Waarschijnlijk een combinatie van alles. We zijn tien weken en ruim 10.000 km onderweg en merken dat ons incasseringvermogen in een dip zit.
De verhalen over de grensovergang naar Zambia klinken als een te nemen veste. Lange wachtrijen, onduidelijke procedures en lukrake prijzen. We zijn op alles voorbereid. Desnoods huren we een fixer in, die ons door de ambtelijke molen duwt.
De omschrijving van de Victoria Falls is in de lokale taal “Mosi oa Tunya”, de rook die dondert. Deze poëtische beschrijving is niet seizoenbestendig. In de natte perioden klopt het volledig, dan stort zoveel water naar beneden dat een mistige spray van waterdruppeltjes ontstaat, die het zicht ontneemt op de donderende landing in de 107 meter lagere rivier Zambezi. Wij zien, in het droge seizoen, echter een rij watervallen die spetterend eindigen in de rivier, omlijst met een regenboog. Ook prachtig, maar anders. De Victoria watervallen wedijveren met de twee andere grote watervallen, de Niagara en Iguaca. Victoria is de allerhoogste waterval, een na breedste en de derde qua hoeveelheid water per seconde.
Sommige besluiten hebben grote impact. Teruggaan naar het Hwange Nationaal Park blijkt achteraf zo’n belangrijk besluit te zijn. In 24 uur tuimelen de gebeurtenissen over elkaar heen. De natuur laat zich niet dwingen. Het is afwachten wat op je pad komt. Simpelweg gewoon geluk hebben.
Door de recente negatieve publiciteit over de situatie in Zimbabwe, wisten we het in Nederland zeker. Dit land rijden we voorbij. De US-dollar niet meer te gebruiken, lokaal geld moeilijk verkrijgbaar. Evenals brandstof. Lukrake prijzen. Vervelende ervaringen met corruptie. Waarom zouden we dat opzoeken? Gaandeweg deze reis hebben we ons beeld en besluit bijgesteld. De route aangepast op de afstand die de volle brandstoftanks kunnen voorzien. Levensmiddelen voor zeven dagen in de auto. Wat kan ons gebeuren?
Nog een dag en dan nemen we met weemoed afscheid van de zuidelijkste landen; Zuid Afrika, Namibië en Botswana. Drie relatief welvarende naties. Af en toe vergeten we dat we in Afrika zijn. We delen graag een paar impressies van de reis.
Op onze route ligt een geheimzinnig stadje, Orapa, genaamd. Na dagen verblijf in natuurgebieden is onze voedselvoorraad behoorlijk geslonken. Hoogste tijd voor boodschappen. Het is echter zondag en geen steden in deze streek. Het mysterieuze plaatsje is op de kaart aangeduid met enkel een witte blok. Het stratenplan ontbreekt. Het is een mijnbouwgebied, alleen met vergunning te betreden. Op de App iOverlander lezen we dat een medereiziger daar inkopen heeft gedaan. Tijd voor afwisseling: een stadsavontuur.
Plan B lag al klaar. We hebben er weinig fiducie in. Een campingplek reserveren bij een overheidsinstelling. Als commerciële partijen al geen moeite doen om de kampeersites te verhuren, dan spannen ambtenaren zich daar zeker niet voor in, vermoeden we. Verwachtingsloos melden we ons aan bij de volledig getraliede balie van het Department of Wildlife and National Parks (DWNP), het onderdeel dat vergunningen uitgeeft en kampeerplekken verhuurt voor de Centrale Kalahari woestijn. De baliemedewerkster luistert aandachtig naar onze plannen. Onno heeft kampeerplekken in het westen en het oosten op het oog, de afstanden in een dag te berijden. De vrouw gaat rond bellen. Na vijf minuten komt ze terug. De eerste camping is niet beschikbaar. Als we de route omdraaien dan zijn er in het oosten en westen wel sites beschikbaar. Wat een service en oplossingsgerichtheid. Gewapend met een kaart van de woestijn en een boekje met het overzicht van de dieren gaan we op pad.
Waarom doen mensen op vakantie dingen die ze thuis nooit zouden doen? Zoals op een gammele veerboot stappen, bungy jumpen of schaars gekleed achter op een scooter springen, bij een bestuurder die je slechts een uur kent. We kunnen er nu over meepraten. In de vakantieflow komt van het één het ander. Het aspect ‘veiligheid’ valt ongemerkt van de checklist af. De collega’s van Onno kunnen deze blog beter niet lezen. De geloofwaardigheid van Onno, voormalig Corporate Health, Safety en Environmental Manager, komt wellicht wat onder druk te staan.
We zoeken naar een waterdoorlating in het Moremi Nationaal Park die niet te diep en modderig is. Hoe donkerder het zand, hoe kleveriger de modder in natte toestand. De track meandert in lijn met de rivier. En gaat uiteindelijk aan de overkant verder. Onder toeziend oog van nijlpaarden rijden we op goed geluk het water in. De G duikt even diep en rijdt door, de oever op. We kunnen verder. Een kudde olifanten staat half op de weg en half in de rivier. De matriarch vindt dat haar kudde rustig moet kunnen drinken. Ze reageert agressief naar onze auto, die op honderd meter afstand komt aanrijden. Dreigend loopt ze de track op. We kiezen eieren voor ons geld en rijden om. Op de omweg lopen nog grotere olifanten, die storen zich niet aan de auto. We kunnen er probleemloos langs rijden.