Onze vrees lijkt waarheid te worden, we krijgen geen vergunning voor het zuidelijk deel van Chobe. We kunnen geen bewijs van gereserveerde camping overleggen. Er is vandaag niemand aanwezig van het campingboekingskantoor. Morgen wel, om 8.00 uur. Stip op tijd staan we voor de balie. Met de gezochte dame daarachter. Ze heeft meer aandacht voor haar gemanicuurde nagels dan voor haar klanten. Het ziet er niet naar uit dat ze ook maar één minuut spierarbeid wil verrichten om ons verder te helpen. “We zijn volgeboekt”, is alles wat ze kan zeggen. Aangespoord door de parkbeheerders voelt ze gedwongen na te gaan wat de beschikbaarheid is en loopt na achteren. Warempel binnen 45 seconden is ze terug met de mededeling dat 10 oktober een eerste vrije site is. Zeven dagen gaan we niet wachten, dat weet zij ook. De parkvergunning kunnen we op onze buik schrijven, nu er een duidelijk ‘nee’ voor de camping ligt.

De Caprivi strook is een intrigerend deel van Namibië. Een landstrook ingeklemd tussen Angola en Botswana, op het smalle deel slechts 30 kilometer breed, en na 450 km eindigend bij Zimbabwe en Zambia. Met de potlood ingetekend op de landkaart door Duitse en Engelse kolonisten die aan het einde van de 19de eeuw samen Afrika verdeelden. De strook was belangrijk voor Duitsland voor het drijven van handel met Zimbabwe en Zambia. Het gebied is nog steeds welvarend, met dank aan de vooruitziende blik van generaal Caprivi. Dat merk je ook aan de supermarkt in Katima Mulilo, deze biedt een ruim assortiment van luxe- en merkproducten dat zich kan meten met onze Albert Heijn. De geschiedenis bepaalt dat we het afscheid nemen van Namibië nog iets langer kunnen uitstellen.

Kamperen met olifanten die rond de tent scharrelen. De Community Campsite in het plaatsje Puros staat bekend om het feit dat de mooie beboste plek aan de rivier met de grote zoogdieren wordt gedeeld. Het wordt onze slaapplaats vanavond.

Vanuit Etosha ziet de navigatie slechts één route om in Sesfontein te komen, via Opuwo, een forse omweg. Eerst 190 km naar noorden en dan weer 150 km naar zuiden. Onno heeft een spoor gevonden die langs een rivier in vrijwel een rechte lijn naar onze volgende bestemming leidt. Het zo droog geweest dat de rivier zelf ook goed te berijden is, bevestigt de politieagent die het verkeer van noord naar zuid controleert op aanwezigheid van vers vlees. Het is een schitterende track door zachte zand met aan weerzijden een lang gestrekte oase met groene bomen. Zo leuk kan off-road rijden zijn, herinneren we ons. Met een lage bandenspanning volgen we de diepe sporen. We maken amper snelheid. Tijd genoeg om te genieten van het wild-life dat graast op de oevers en wegschiet de bosjes in zodra wij naderen. Giraffen in overvloed, meer dan in Etosha. Fascinerende dieren met hun prehistorische lichaamsbouw en toch een elegante manier van lopen die op een catwalk niet zou misstaan.

Als wij in Kaapstad arriveren, hebben we reeds een vertraging van 10 dagen opgelopen. We worden welkom geheten met de mededeling dat de boot met onze auto wederom vertraagd is. ‘Dit is Afrika’, zullen we maar zeggen. Dan maar genieten wat Kaapstad te bieden heeft.