Van Kaapstad naar Cairo
Acht maanden reizen, wat een ongekend mooi voorruitzicht!
Nu nog de bestemming bepalen. De verschillende continenten zijn de revue gepasseerd. De mogelijke routes hebben we op de Atlas uitgetekend. Eenmaal de namen van de landen aan de oostkust van Afrika op een rij gezet, waren we het snel eens.
Zuid Afrika, Namibië, Botswana, Zimbabwe, Zambia, Malawi, Tanzania, Kenia, Rwanda, Oeganda, Ethiopië, Soedan en Egypte, wat een unieke bestemmingen. Bekend van de beroemde natuurgebieden, het burgerschapsonderwijs op de lagere school, of –helaas- een bewogen geschiedenis opgetekend in de kranten.
Uitdagingen
Met onze terreinwagen kunnen we onverharde paden berijden die toeristen meestal links laten liggen. Hierdoor ervaren we het dagelijks leven in het land, ver weg van de bewoonde wereld. De auto is geëquipeerd om dagenlang zelfvoorzienend te zijn. Als we waterputten tegen komen, redden we het nog langer. We zijn vol verwachting naar wat op ons pad komt. We hebben ons op verschillende denkbare situaties voorbereid. Wat we nog niet weten, zoeken we op in het SAS Survival Handboek. Het enige papieren boek in de bagage.
Alles uitpakken
Spannend zijn sowieso altijd de grensovergangen. De visa zijn meestal aan de grens te verkrijgen. Als Nederlandse staatsburgers komen we waarschijnlijk wel elk land binnen. De vraag is alleen wanneer en met welke moeite. Uren wachten, kunnen we onder een meevaller wegschrijven.
De douane kan eisen de auto volledig uit te pakken totdat alles op straat ligt, inclusief onze controle over de situatie. Pagina’s vol kunnen we er waarschijnlijk over schrijven. We zullen ons inhouden. We verhalen graag over de grote en kleine belevenissen, de hoogtepunten en de tegenvallers. Kortom, we nemen je graag mee op onze reis.
Chobe National Park
Onze vrees lijkt waarheid te worden, we krijgen geen vergunning voor het zuidelijk deel van Chobe. We kunnen geen bewijs van gereserveerde camping overleggen. Er is vandaag niemand aanwezig van het campingboekingskantoor. Morgen wel, om 8.00 uur. Stip op tijd staan we voor de balie. Met de gezochte dame daarachter. Ze heeft meer aandacht voor haar gemanicuurde nagels dan voor haar klanten. Het ziet er niet naar uit dat ze ook maar één minuut spierarbeid wil verrichten om ons verder te helpen. “We zijn volgeboekt”, is alles wat ze kan zeggen. Aangespoord door de parkbeheerders voelt ze gedwongen na te gaan wat de beschikbaarheid is en loopt na achteren. Warempel binnen 45 seconden is ze terug met de mededeling dat 10 oktober een eerste vrije site is. Zeven dagen gaan we niet wachten, dat weet zij ook. De parkvergunning kunnen we op onze buik schrijven, nu er een duidelijk ‘nee’ voor de camping ligt.
