Noord Spanje – In het zweet werken

Vanuit een ander oogpunt wordt een eerder bezocht natuurpark een geheel nieuwe ervaring. Jaren geleden keken we vanaf de berg neer op 21 hoge rotszuilen van Malos re Riglos die statig verticaal omhoog torenen. De meeste aandacht trokken echter de gieren die sierlijk erboven cirkelen op zoek naar een maaltijd. Vandaag maken we een trektocht langs de voeten van de stenen reuzen.  Voor ons doen vroeg parkeren we de campertruck op een grote parkeerplek bestemd voor een bus, bij gebrek aan een andere passend vlak.

Omhoogkijkend bewonderen we de imposante giganten. Al snel eist het stenige pad onze volle aandacht op. Om daarna in de overlevingstand te gaan; de hoge temperatuur en gebrek aan wind vergt zijn tol. Voor de gieren hebben we geen aandacht meer. De Spaanse waaier die ik altijd op zak heb, brengt enigszins verkoeling. Af en toe worden we ingehaald door een groepje Spaanse wandelaars, onophoudelijk babbelend horen we ze lang tevoren aankomen. Ik kan er met mijn Spaans A1-niveau geen touw aan vastknopen, maar heb bewondering voor hun onuitputtelijke gesprekstof. We missen een afslag en daarmee het laatste deel van de route. Een welkom geschenk.

Op een terrasje onder de bomen met veel koud water en koele salade komen we weer bij onze positieven. De goede muziek die uit de luidspeakers klinkt weerhoudt ons snel verder te gaan.

Overnachten
Bij gebrek aan een kampeerplaats staan we ‘s avonds op een camper parkeerplek aan de rand van een dorpje. Hier mag een camper een nacht op het asfalt staan, maar de eigenaren mogen geen “campergedrag” vertonen, zoals buiten zitten. Moedig nemen we plaats op een naastgelegen parkbankje. Het ‘dít is het, wat nú?’ gevoel overheerst. Na het wildkamperen kunnen we hier maar moeilijk aarden. Onno vindt een camping kilometers verderop. Telefonisch verifiëren we of onze formaat camper past. ‘Geen probleem, jullie zijn van harte welkom’, luidt het gastvrije antwoord. Door het terras met uitzicht over de bergen, voelen we ons meteen thuis. Echter de campertruck zal meteen stranden op het pad tussen twee bomen, als het al de slagbomen voorbijkomt. De maten van ons voertuig zijn voor leken maar moeilijk voor te stellen. Er zit niets anders op dan weer te vertrekken. Onno doet nog een dappere poging om een plek in de natuur te vinden. Echter, alles is landbouwgrond en volgens de offroad-etiketten mag je niet op andermans grond staan. Als Onno de truck tenslotte klemrijdt in een tarweveld, gooien we de handdoek in de ring. Even later zijn we terug op de eerdere dorpse parkeerplek, en bezinnen ons op het vervolg van de reis. Na ruim een week reizen, wensen we een schaduwrijke plek voor een paar dagen om nieuw plannen te maken. Dat wordt camping Isabena waar we twee keer eerder hebben gestaan met onze terreinauto. Daar past de campertruck in ieder geval.

Reisplannen
De offroad rijervaring heeft nog een verrassend bijvangst, Onno rijdt nog soepeler over het asfalt dan een week geleden. De Garmin navigatie is ingesteld op de hoogtemaat en gewicht van onze truck en kiest de wegen waar de vrachtwagen mag en kan rijden. Wonderlijk laat de navigatie ons 100 kilometer omrijden. Google spiegelt voor een auto een kortere N-weg route voor. We nemen de Google-koers in het vertrouwen dat N-wegen ook vrachtwagens aankunnen. We blijven extra alert op mogelijke obstakels. Echt spannend wordt het wanneer ovaalboog tunnels opdoemen. Zo dicht mogelijk tegen de middenlijn rijden geeft de meeste zekerheid. Gelukkig komen we schadevrij op de camping aan.

Onno besluit de dichtbeboste voet van de Pyreneeën met rust te laten en maakt een nieuw reisplannen naar een zuidelijker gelegen natuurgebied en voor morgen een mountainbike track in de buurt. Een route vanaf de camping naar de trackstart wordt door een voormalige gast aanbevolen, in plaats van de doorgaande weg. Wel zo leuk, al waarschuwt hij voor een paar opstapjes op het pad.

Mountainbiken
We staan vroeg op om de biketocht in de relatief koele ochtenduren te maken. De route begint gemoedelijk, hele steile op- en afdalingen doe ik lopend. Mede sinds de ervaring vorig jaar toen ik op een steil zandpadafdaling óver mijn stuur óp mijn buik en neus belandde. De stenen worden steeds groter, zodat fietsen moeilijker wordt. Herhaaldelijke klim ik met een zware elektrische mountainbike als handbagage meetrekkend. Het is lopend zonder fiets al pittig. Het kan altijd erger, blijkt, wanneer het hoogteverschil van een opstap zo’n halve meter is. Onno duwt de fiets omhoog terwijl ik staand op de hoge steen aan het voorwiel trekt. Hoezo, opstapjes fietsend? Op het einde van het bergpaadje classificeert de padwijzer tot onze verbazing het afgelegde parcours als wandelroute. We laten de rest van de mountainbike track voor wat het is en fietsen over de weg naar ons mobiel huis. Vol verwachting wat Onno’s nieuwe reisplannen ons gaan brengen.