De 100 Colls van Catalonië is niet alleen een motor-ontdekkingsreis maar ook een challenge, waar strategie, planning en toerisme centraal staan, zonder snelheids- of regelmatigheids-proeven, tenminste als we de aankondiging van de Colls-organisatie mogen geloven. De organisatoren leveren een kaart met Collen aan en kent een puntenscore aan elke berg toe. Het doel is om zoveel mogelijk punten te halen. Een exact 28-uur durende uitdaging verdeeld over drie dagen met totale keuzevrijheid: zelf het startpunt kiezen uit 130 bergtoppen, zoveel mogelijk punten verzamelen, tegelijkertijd het aantal kilometers beperken én binnen de tijd blijven. Het uitstippelen van de optimale route is misschien wel een grotere uitdaging dan het rijden zelf. Wil je na het lezen van dit verslag ook eens meedoen aan de 100 Colls, lees dan ook even de laatste paragraaf van dit artikel!

Voorbereiding
Bloed, zweet, tranen en ontelbaar veel uren heeft de voorbereiding van deze ‘Penguin Motorclub maatwerkreis’ gekost. Het startschot van dit alles klinkt zodra de papieren landkaart met alle colls op de deurmat valt. Om de meest optimale route met de hoogste mogelijke score te bepalen laat Onno niets aan het toeval over. Er zijn 30 varianten uitgezet van elk drie dagen, totaal 90 dagroutes. Aan de meest realistische routes zijn vervolgens hotels, pauze-stops en tankstations toegevoegd. Na avonden zwoegen ligt er een indrukwekkende route klaar, met ook nog wat short-cuts voor als het plan in praktijk toch wat te ambitieus is.

Terugblik op de 2024 editie
In 2024 was dit hét recept voor goud. De quote op de 100-colls website loog er niet om: “The performance of the Dutch Penguin MC team was remarkable, with its 5 members, for the first time in the 100 Colls and unfamiliar with the territory, winning the Gold Master after an exceptional weekend”. Evenals de lovende in het artikel in Motorplus Magazine; “Het vijftal van de Nederlandse Penguin Motorclub scoorde geweldig en ze zaten als beste rookies vooraan in het eindklassement”.

Dit resultaat in 2025 nogmaals overtreffen lijkt een ‘mission impossible’. Maar de drie meest onverstoorde motorrijders van de club, Joost, Henk-Jan en Onno hebben een nieuw hoger doel voor ogen: in de top 10 eindigen. De zonen uit de jongere generatie van de mannen worden uitgedaagd met ‘AI’ een route te maken met hogere puntenscore en in 28 uur te rijden. Dat is nog niet zo eenvoudig, mede door de nieuwe spelregel dat na het bereiken van een bergtop er geen weg terug is maar alleen vooruit over een nog niet bereden weg. Het snel aantikken van zoveel mogelijk hoogste punten is er niet meer bij. De mensenbreingemaakte route van Onno scoort gelukkig hogere punten dan de huidige AI-technologie.

Op weg richting Spanje
De eerste meerdaagse motorrit van het vroege voorjaar, Henk-Jan droomde van Frankrijk met blauwe luchten, licht, bloeiende velden, vrouwen met luchtige jurkjes, opa’s met zwarte alpino petjes op hun hoofd. Op de vertrek dag zijn de zonnige weerverwachtingen vervangen door niets anders dan regen. Veel regen. Meer dan 1100 km rijden door een gordijn van druppels die het vizier het zicht ontneemt, een waterspray vanaf het wegdek komt omhoog de broekspijpen in, en rukwinden die als een waterkanon op de borst slaan. Het resulteert in drie totaal verzopen en verkleumde katjes die halverwege bij een pompstation een Franse croque-monsieur en warme chocomelk nuttigen, op dat moment de lekkerst denkbare lunch.

De motoren rijden tot de verbazing van hun berijders snel door de centimeters diepe riviertjes op de snelweg alle auto’s voorbij. De chauffeurs van de vierwielers laten noodgedwongen hun voet losjes op het gaspedaal rusten om aquaplanning te voorkomen. De omgekeerde wereld. Van schrik herkennen de tolpoortjes de motor als auto en spugen een duurder tarief uit. Het tolkaartje is al kletsnat voordat deze met de stroeve leren handschoenen is opgeborgen. Bij een volgend poortje voelt de tolticket inmiddels als een nat stuk WC-papier en zie dat maar eens in een gleufje te proppen van de betaalautomaat, aldus Henk-Jan. Dat gaat niet. En probeer dat ook maar eens uit te leggen aan de hooggeschoolde perfect Franssprekende poortwachter. Soms zijn de hobbels gewoon te hoog.

Zoals altijd wordt het vanzelf weer avond. In het gereserveerde hotel verwelkomt een perfect Engelssprekende dame ons hartelijk. De douche is comfortabel warm. Een goed bereid diner wordt voorgeschoteld. Dit gaat vergezeld met een glas van Chateau Margaux, door kenners geclassificeerd als Premier Grand Cru Classé. De dag kan niet meer stuk en wordt in het geheugen opgeborgen als een avontuur dat puur genieten is.

De laatste vrije trainingsdag
Eind april 1400 kilometer zuidwaarts rijden is een garantie voor vier seizoenen in twee dagen. Vandaag lijkt het lente te zijn. De dag start met een transferochtend waarin de mannen trainen met stug doorrijden. Tankstops, plaspauze, eten en drinken zijn verworden tot noodzakelijke technische handelingen. Elke minuut telt. Henk-Jan en Joost laten zich niet kennen en bewijzen aan Onno dat ze zitvlees hebben. Het communiceren via headsets werkt goed en blijkt later een belangrijke succesfactor. De route ruilt de saaie snelweg in voor charmante bergweggetjes met verrassingen.
Velen hebben wel eens in een Franse grot gewandeld, door een grot motorrijden tart elk voorstellingsvermogen. De grot van Mas d’Azil is een unicum, alsof je op de motor door een verhaal van Jules Vernes rijdt, onwerkelijk en imposant tegelijkertijd. Langs de ondergrondse bergweg stroomt meters lager een beekje. Deze krinkelweg volgen brengt je in verbeelding naar het middelpunt van de aarde. In het daglicht aan het einde van grotweg gaat de illusie over in werkelijkheid. Terug op aarde. De ‘collenmissie’ moet vervuld worden. Hoewel, vandaag nog niet. De lunch op een bergtop bestaat uit vers bereid schaap en wordt onder toeziend oog van 30 brandweermannen genuttigd.
In de Pyreneeën rijdt de bergroute lekker door en het uitzicht op de bergen verveelt nooit. De groep raakt ingeslingerd, ruwt de banden op en rijdt de schaamranden van de nieuwe banden af. Tijdens het dalen wordt het steeds warmer. De avond in een Spaanse tapas bar dompelt ons onder in de lokale sfeer met een keur aan gerechten. Even lijkt het op een motorvakantie.

Eerste dag Colls; 8 uur
De 100 Colls-organisatie pakt het professioneel aan. De deelnemers hebben allen een tracker die hen op voet volgt. Zo weet de organisatie van iedere deelnemer de gekozen route en gereden snelheid. Naast de route voorwaarden, is binnen de snelheidslimieten blijven ook een belangrijke spelregel. Op de website toont de organisatie een landkaart waar de thuisblijvers het rugnummer van hun geliefde live kunnen volgen.

Op de startochtend breken de Pinguïnrijders hun hoofd over het organiseren van hun proviand, bankpassen en ID-cards. Hoeveel flesjes water mee, hoe groot moet de grijpvoorraad van de ingeslagen proteïne reepjes en nootjes zijn? De hamvraag is in welke tas of jas- of broekzak berg je wat op? En vooral: weet je dat strak ook nog als je het wilt gebruiken? Vijf minuten voor het startschot nog op elke zak tikken of de inhoud voelt als verwacht.

Klokslag 13.00 uur wordt de eerste meter geregistreerd op de tracker; de challence is gestart. Het goud in de finishplaats Món Sant Benet lonkt. De motivatie is hoog. De tocht voelt door de vloeiende bergwegen en -bochten met ansichtkaart uitzichten als een ontspannen motorvakantie, zoals Expedition Unlimited vaker organiseert. Het is magnifiek, alles gaat zoals het moet, daarover zijn de deelnemers het eens. De bergen, zon, luchten en heerlijke temperaturen. Euforie. Het woord ‘prachtig’ is vaak te horen via de intercoms in de helmen. Onno rijdt voorop en ziet in zijn achteruitkijkspiegel dat de twee rijders het rappe tempo goed volgen. Alleen de korte pauzes herinneren de mannen eraan dat zij voor 21.00 uur, en geen minuut later, bij het hotel willen eindigen. De hotels zijn zorgvuldig gepland op de meerdaagse route, zodat het eindpunt meteen het startpunt voor de volgende dag is en geen overbodige meter wordt gereden.
Bijna acht uur lang zitten de expeditieleden op het zadel als ze vier minuten voor negen uur stoppen bij het hotel. Na het afstappen wordt meteen de ranking in het klassement opgezocht, die is lager dan vorig jaar, volgens Onno in de lijn der verwachtingen. De deelnemers zijn niet ontmoedigd, met een Max Verstappen mentaliteit zien ze deze dag als een vrije training, voor de volgende (kwalificatie)dag ligt alles nog open. En zo is het. Het verblijf in het hotel brengt de groep terug in vakantiesferen; dineren in een goed restaurant, een lekker biertje en dromen in een heerlijk bed. De eerste dag is volbracht.

Tweede dag Colls; 14 uur
Klokslag 7.00 uur zit iedereen weer op het zadel en ronken de motoren. Iedere seconde wordt benut. De regen promoveert de rijdag weer tot een challenge, evenals het rijden door Andorra. Gelukkig heeft het rubber veel grip bij het tot modder gemaakt wegdek. Kostbare tijd gaat verloren door de vele wegopbrekingen met verkeerslichten in het belastingparadijs, de bijnaam van het dwergstaatje. De echte goudkansvernietiger is de mist in het wintersportgebied “Pas de la Casa”, enkele meters zicht reduceert de snelheid tot slakkenniveau. Veiligheid boven alles.

De grensovergang van Frankrijk naar Spanje, bij Las Illas, is heel speciaal, een van de kleinste overgangen en volledig onverhard. De grote variatie in de route, van geitenpadjes tot mooie vlotte wegen, houdt ons wakker. Gelukkig. De essentie van de veertien uur durende motordag is: rijden, rijden en nog eens rijden. Bij elke bereikte top deelt Onno het gescoorde puntenaantal. Dat geeft positieve energie. De vermoeidheid kruipt er langzaam in bij het verstrijken van de tijd. Tegen het begin van de avond ziet Onno dat we inmiddels op de elfde plaats staan. Dat geeft weer extra motivatie en een boost energie om door te zetten. Joost moedigt via de intercom aan om ook de extra punten op kleine omwegen te pakken. Uiteindelijk blijkt de laatste geplande bergtop voor vandaag, met maar liefst 1500 punten, een brug te ver. Genoeg is genoeg.

Om klokslag 21.15 uur rijden we de plaats Camprodon in, ook het geplande einddoel van de dag. Nog eerst tanken en dan naar het hotel. Het bijzondere hotel van begin van de 19e eeuw straalt nog steeds die sfeer uit. De garage is voor deze 100 Colls gelegenheid gevestigd in een balzaal, waar de motoren mogen overnachten. Met zoveel grandeur zijn de tweewielers nog nooit ontvangen. Met de gladde vloer, de grote spiegels aan de wand en kroonluchters aan het plafond ziet het eruit alsof op elke zaterdagavond de vrouwen in lange jurken met wijde zwierige rokken en mannen in smoking hand-in-hand binnen komen lopen.
De echte kroon op de lange dag is de notering op de tiende plek in het tussenklassement. Na een biertje gaan we de stad in en vieren we de top notering bij een worstenspecialiteitenrestaurant voor een lekkere maar simpele maaltijd bestaande uit hamburger en friet. Daarna de stad nog even bekijken, waar de eeuwenoude brug kan wedijveren met die van Mostar. We bespreken de strategie voor laatste dag. De hamvraag is: rijden we morgenochtend alsnog de gemiste Coll van vandaag? Op de laatste dag na 13.00 uur binnenrijden betekent diskwalificatie. We besluiten bij ons oorspronkelijk plan te blijven en de 1500-puntencoll te laten voor wat het is.

Derde dag Colls; 6 uur
We zochten gisteravond gedisciplineerd ons bed op, met de ijzeren wil om 6.30 uur weer in het zadel te zitten richting startpunt, teneinde om exact 7.00 uur op het startpunt gas te geven voor de laatste dag. We zitten in de top 10 weliswaar, en vandaag doen we ons best deze positie te behouden of iets te verbeteren. Het is een korte dag maar wel met een harde deadline; voor 13:00 uur onder de finish poort rijden of anders liggen we eruit. Dat maakt het toch spannend. Is de rijder door onvoorziene omstandigheid te ver weg van ‘de meet’, dan gaat het niet lukken om op tijd te komen. Ben je te vroeg binnen dan had je meer punten kunnen halen, wat ook geen fijne gedachte is met de hete adem van +300 motor fanaten in onze nek.

We zetten in de ochtend het tempo erin om op tijd binnen te zijn. De motivatie is hoog, zelfs de hoeveelheid slokjes water zijn onderdeel van de winning strategie. Een plaspauze meer of minder kan het verschil maken. Rijdend op de vele, kleine paadjes vragen we ons vertwijfeld af of de top-teams wellicht voor overwegend doorgaande wegen kiezen. De navigatie laat namelijk zien dat de tijd sneller wegtikt dan de motor het asfalt. Als dit zo doorgaat raken de banden te laat de finishlijn lijn aan.

Gelukkig is opeens de navigatie ons goed gezind, want we lopen zelfs zoveel tijd in op de klok dat we bijna een uur extra hebben om binnen te komen. We kijken zelfs of er nog een extra Coll aan toegevoegd kan worden. Dat lukt helaas niet en we besluiten relaxt cruisend naar de finish te rijden. Daar hebben we geluk mee, want we komen nog een politie snelheidscontrole tegen die we fluitend voorbijrijden. De ontspanning verschijnt op ons gezicht als de triomfboog opdoemt. We gaan het halen. Een foto om dat te bewijzen wordt door de organisatie gemaakt. Tot onze grote opluchting én verbazing noteert het scorebord ons team nog steeds in de toptienlijst.

One-Minute-of-Fame
We ontmoeten voor het eerst de 300 andere medekandidaten op het grote grasveld. Onze prestatie in de goudenlijst blijft bij de mede challegers niet onopgemerkt. Velen knopen een gesprek aan, uitten hun waardering en willen met ons op de foto. We genieten van onze roem in de top tien, waar de eerste tot de negende plaats wordt ingenomen door (semi)professionele teamrijders van de grote merken als KTM en Kawasaki. Onze one-minute-of-fame beleven we als we door de organisatie op het podium worden geroepen en we de gouden “Master of 100 Colls” speld in ontvangst nemen. De presentatrice heeft vast lovende woorden voor ons, maar in de woordenwaterval, zoals alleen de Spanjaarden die zonder adempauze ratelen, is geen enkel woord herkenbaar.

De uitstekende organisatie van mediterrane afkomst serveert ons een heerlijke drie gangen lunch. Daar kunnen we volop van genieten omdat we pas morgen richting huis gaan. Na afloop rest een paar kilometers naar een heel mooi art-deco stijl hotel in Manresa, met een huiskamerachtige sfeer, goede stort douche en overheerlijk bed. Hoe mooi in stijl wil je het hebben. We bellen eerst met geliefden die vol bewondering luisteren naar de goudnotering, maar vooral opgelucht zijn dat we heelhuids arriveren. De avond sluiten we af met een biertje en tapas in de stad.

Transitie van Spanje naar Frankrijk
We splitsen vandaag. Onno rijdt alleen een heel mooie route binnendoor. Geheel in stijl van de afgelopen dagen staat hij slechts 20 minuten naast de motor.
Joost en Henk-Jan gaan eerst een nieuwe achterband scoren. Dat lukte wonderwel heel snel bij een motorzaak vijf kilometer van ons modern en frisschoon hotel. De bandenboer herkende het 100 Colls logo en maakte met een grote glimlach zijn brug vrij voor hen. Daarna geniet het tweetal van een lunch aan de kust en rijden daarna probleemloos via de snelweg naar het laatste hotel.

Tijdens het diner, zoals de fransen dat ongeëvenaard kunnen bereiden, blikken we terug op de 100 Colls tocht. Alles zat mee, koud, soms zonnetje, soms nat, bijna geen fout in de route, geen oeps momentjes. En regelmatig elkaar even helpen over de headset met kreten als ‘Kom maar hoor, weg is vrij’. Elkaar scherp houden met ‘Blijf op je eigen weghelft’ en ‘Focus heren’. Elk succesje vieren met een ‘Tettereteee’-uitroep als we weer een bergtop overrijden, gevolgd door ‘500-punten erbij’ , die Onno als enige hoort via de app. De communicatie is van groot belang geweest voor de mentale toestand en dus succes van ons avontuur. Ons proviand onderweg is heel doordacht en verkort de pauzes met kostbare minuten.

We staan ook stil bij de gevolgde strategie. Ja, er zijn mogelijk verbeteringen om meer punten te halen door bijvoorbeeld solo te rijden, snellere wegen te kiezen, harder te rijden. We concluderen dat je dan als een soort kamikaze moet rijden, zoals we de afgelopen dagen bij enkele deelnemers zagen. IJzingwekkend. Een hogere notering in de top 10 is een echte uitdaging voor hobby-rijders zonder de lokale wegenkennis, met wellicht meer risico op uitval. En waarom zou je? Het deelnemen en uitrijden is al unieke levenservaring.
Al met al kijken we terug op wederom een perfecte editie. Een tour die weer met zoveel liefde, detail en doorzettingsvermogen is gemaakt door Onno. Zoals altijd is onze dank groot voor de drive om te organiseren, optimale route samen te stellen en voor te rijden. Hoge hoed af voor Onno die weer een bovenmenselijke planning heeft gemaakt, aldus Henk-Jan. Met het goud-speldje op Onno’s borst, is hij waarschijnlijk het meest trots op de lovende waarderingen.

De saaie snelweg
Geen enkele mooie reiservaring wordt verkregen zonder transferdag. Welnu, vandaag is het asfaltwerk of kunnen we het ‘afwaswerk’ noemen? Blik op oneindig en tanden op elkaar. Op naar huis. Op naar onze geliefden.

Expedition Unlimited & Penguin MC – Succesvolle samenwerking in de 100 Colls
In 2024 stelde Expedition Unlimited voor Penguin MC een uitdagende route samen én fungeerde als voorrijder. Het resultaat: een sterke 18e plaats.
In 2025 gingen we nog een stap verder – met een nog betere route op maat en begeleiding onderweg – wat leidde tot een prachtige top-10 notering.
In beide edities leverde dit een “gouden” klassering op.

Wil jij in 2026 ook succesvol deelnemen aan de 100 Colls?
Neem dan contact met ons op! Samen bekijken we hoe we jou en je club het beste kunnen ondersteunen. Dat kan met:
• Een op-maat-gemaakte route
• Een geheel verzorgde reis, inclusief hotels, tussenstops, voorrijder en meer

Eén kanttekening: een top-10 klassering kunnen we niet beloven – dat hangt toch écht af van jullie rijderskills. Maar misschien gaat het jou niet om de klassering, en zoek je juist de unieke sfeer en het avontuur van de challenge. Het afronden van de 100 Colls is hoe dan ook een onvergetelijke belevenis – en ook daar ondersteunen wij je graag bij.

Expedition Unlimited – Jouw partner voor de 100 Colls 2026!