Al het goede komt van boven

Waarom doen mensen op vakantie dingen die ze thuis nooit zouden doen? Zoals op een gammele veerboot stappen, bungy jumpen of schaars gekleed achter op een scooter springen, bij een bestuurder die je slechts een uur kent. We kunnen er nu over meepraten. In de vakantieflow komt van het één het ander. Het aspect ‘veiligheid’ valt ongemerkt van de checklist af. De collega’s van Onno kunnen deze blog beter niet lezen. De geloofwaardigheid van Onno, voormalig Corporate Health, Safety en Environmental Manager, komt wellicht wat onder druk te staan.

Vliegtuig of Helikopter?
In Nederland stond al vast, de Okavango Delta gaan we ook vanuit de lucht bewonderen. Vanuit een vliegtuigje. In Maun, de stad waaruit de vluchten vertrekken, zagen we een folder waarin helikoptertochten worden aangeprezen. Met als extra verkoopargument dat de deuren eruit zijn gehaald voor mooiere foto’s. Het voordeel van het vliegtuig is dat je meer overzicht hebt over een groter deel van Delta. In een helikopter zie je meer Wildlife, want dichterbij de grond en de snelheid is lager. Dezelfde middag is een heli beschikbaar rond zonsondergang. Geen seconde getwijfeld, meteen gehuurd.

Veiligheid in het geding?
Op de luchthaven worden we met een busje naar de Robinson R44 gebracht. De piloot, een Botswaneze hipster, wacht op ons. Type ruwe bolster, blanke pit. Zijn veiligheidsinstructie beperkt zich tot: ‘Niet achter de machine lopen vanwege de draaiende rotorbladen’. Hij neemt plaats in de cockpit en wij redden onszelf. Onno gunt mij de plaats voorin, naast de piloot. Na wat worstelen krijg ik de veiligheidsriemen om. De piloot stuurt de heli al de lucht in. Dan pas valt me op hoe klein de cockpit is. Waar de zijkant van mijn stoel eindigt, begint meteen het luchtruim in het gapend gat. De schrik slaat om mijn hart. De hoogtevrees speelt op. Geen deur, is opeens een groot nadeel. Had ik de veiligheidsriem wel goed dicht geklikt? Ik kan me nergens aan vasthouden, voor wat extra zekerheid. Het enige dat uitsteekt is de stuurknuppel op nauwelijks 5 cm afstand van mijn rechterhand. Deze houvast beetgrijpen bij een onverwachte manoeuvre is onherroepelijk fataal. Ik vertrouw mijn schrikreflexen niet en ga voor de zekerheid op mijn hand zitten.

Onvergetelijk
Gelukkig leiden de dieren op de grond af. Wat uniek om huizenhoog over olifanten en giraffen te vliegen. Ze storen zich nauwelijks aan ons. Tientallen nijlpaarden dobberen samen in een meertje. Een nieuwe dimensie van de Delta ontvouwt zich onder onze ogen. Op het land rijdend langs rivieren viel het niet op; in de lucht is heel veel zand en nauwelijks water te zien. ‘Het is in 30 jaar niet zo droog geweest’, licht de pilot toe. Bij een van de nog overgebleven rivieren komen veel dieren. Een groep van honderden buffels staat al in de rivier terwijl de andere leden in een keurige lange rij achterelkaar op weg zijn naar het drinkwater. Wat een indrukwekkend overzicht hebben we van het natuurgebied en haar dieren. De piloot scheert op nauwelijks 10 meter hoogte over de grond, weer optrekkend als de bomen dichtbij komen. Scherp en heel schuin draaiend als hij Wildlife heeft gespot. Hij heeft er duidelijk plezier in, mijn maag wat minder.

Delen
Halverwege de trip is de batterij van mijn camera leeg. Het is waar, je geniet meer wanneer je niet door de camera kijkt. Echter, dan ook geen foto’s om te delen met anderen en je eigen herinneringen scherphouden. Onno fotografeert met één oog door de spiegelreflexlens om de dieren scherp te stellen. Dat is iets teveel gevraagd, hij voelt zich zeeziek als zijn voeten weer op de grond staan.

Eind goed, al goed
Dat dit type helikopter jaarlijks veel dodelijke ongelukken noteert, maakt achteraf geen indruk meer op ons. De gespotte dieren en het overzicht van de Delta des te meer. We genieten nog lang na van de unieke beelden die op ons netvlies en op de foto’s zijn vastgelegd.