Bewogen nachten

Door de recente negatieve publiciteit over de situatie in Zimbabwe, wisten we het in Nederland zeker. Dit land rijden we voorbij. De US-dollar niet meer te gebruiken, lokaal geld moeilijk verkrijgbaar. Evenals brandstof. Lukrake prijzen. Vervelende ervaringen met corruptie. Waarom zouden we dat opzoeken? Gaandeweg deze reis hebben we ons beeld en besluit bijgesteld. De route aangepast op de afstand die de volle brandstoftanks kunnen voorzien. Levensmiddelen voor zeven dagen in de auto. Wat kan ons gebeuren?

Grensformaliteiten en informele vragen
Zo komt het, dat we ons op zaterdag rond het middaguur melden bij de kleine grensovergang van Zimbabwe. We nemen ons beste humeur mee het grensgebouw in. We treffen aardige en grappige beambten. Heel behulpzaam en toegankelijk. Officiële prijzen. Visa in het paspoort, carnet afgestempeld en een vergunning voor de auto. Rest nog de politie en douane. Een dame en heer wachten ons op, onder een grote boom naast de deur van het grenskantoor. ‘Dan hoeven jullie niet ver te lopen’, verklaren ze. Dat zij dan geen luisterende collega’s hebben bij de persoonlijke vraag die ze willen stellen, zeggen ze er niet bij. De vraag komt nadat onze gegevens in het grote boek zijn opgenomen, en ingeleid met een bewogen betoog over het land en hun situatie; ‘We hebben het moeilijk, wat hebben jullie voor ons meegenomen?’ We vatten het verzoek op als een ontwikkelingshulpgift. We rijden daarna het land in zonder inspectie van de auto. Iedereen blij.

Robins Camp
De weg naar de Robins Camp en de ingang van het Hwange Nationaal Park is slecht. We waren al gewaarschuwd door reizigers die ons voorgingen. Hard en diep wasbord, 50 kilometer lang. De Lodge maakt de rit alleen al de moeite waard. Zoals een bar met koude drank en een restaurant met een kok die de sterren van de hemel kookt. Stoofpeertjes in portsaus om een voorbeeld te noemen. In Afrika nota bene.
We moeten nog campingplaatsen in het park reserveren. De parkbeheerder is jong en zelfverzekerd; ’Ik heet Prosper, succes is mijn middelste naam.’ Hij gaat morgen een plan maken voor onze overnachtingen in het park. Hij dringt aan brandhout mee te nemen. ‘Is kampvuur nodig tegen het Wildlife?’, willen we weten. ‘Nee, niet noodzakelijk. Je komt hier voor het Wildlife, dus laat de dieren dichtbij je komen’, is zijn intrigerende antwoord. ‘De vleeseters zien jullie als vreemdelingen en doen jullie niets aan’, verklaart hij zijn advies.

Alleen canvas
In Botswana is kamperen zonder omheining in de natuur mogelijk, met de kans roofdieren te zien. Zimbawbe gaat nog een stapje verder, slapen bij een waterpool. Gegarandeerd ’s nachts bezoek van katachtige roofdieren. Voor de veiligheid zijn hoge houten platforms op palen aangelegd, een wild spot plek. Maar je slaapt gewoon in je tentje, in ons geval boven op de auto. Alleen een klein stukje canvas dat ons scheidt van de “hongerige” buitenwereld.

Hwange National Park
De eerste rit in het park rijden we ’s morgens vroeg. Langs de waterpools. Waar de dieren bij zonsopgang water drinken. Behalve vandaag, we zien alleen wat vogels. Na de derde lege waterbron volgen we de gamedrive auto van een ranger. Goed besluit. We zien twee leeuwen onder een struik, waar eerder de ranger stilstond. De volwassen mannen met lange manen rusten terwijl de leeuwinnen jagen. Een ontbijt hebben we nu wel verdiend. We zijn dichtbij de plek waar we vermoedelijk vanavond overnachten. We treffen daar een andere avonturier, Jean-Philippe, die daar de afgelopen nacht heeft gekampeerd. Hij reist alleen. Zimbabwe is een prachtige bestemming voor de overtollige vakantiedagen, vindt hij. Claudius rijdt het terrein op, ook een alleenreizende man die we al een paar keer zagen. Spontaan besluit hij vanavond hier ook te slapen. Onno maakt koffie en thee voor alle aanwezigen. Beide mannen gaan we de komende dagen nog vaak onverwacht ontmoeten.

Donker
Eerst terug naar de parkbeheerder. Het plan voor de komende twee dagen is gereed, de campings zonder omheining bij de waterpools zijn gereserveerd. We lunchen daarna verrukkelijk in de Lodge. Zetten een aantal blogs met bijbehorende foto’s op de website. Met ingeslagen blikjes Pepsi Light gaan we daarna op pad. We krijgen niet genoeg van de leeuwen en rijden nogmaals naar de struik waar we vanochtend succes hadden. Ze laten zich niet meer zien. Via de Crocodile Pools rijden we naar de onze overnachtingsplaats. De inhoud van de pool komt niet overeen met de naam. Nijlpaarden dobberen in het water, onderbroken door lawaaiige vechtpartijen. Het charmant kronkelende riviertje verleidt ons het karrespoor langs het water te volgen. Het pad bevat uitdagende stenige trajecten, die de snelheid temperen. En overstekende groepen olifanten van de rivier naar de bush en omgekeerd. De kuddes kunnen beter niet gesplitst worden door de auto. De zon is al dichtbij de horizon. Verdikkeme, overkomt het ons tóch weer. Arriveren na zonsondergang. Grote takken komen onder de auto vast te zitten, mede door de iets hogere snelheid die we nu aanhouden. Onno sprint de auto uit en rent erom heen. Met een noodvaart is hij weer terug. Hij botste bijna tegen een olifant langs de weg.
Het is volledig donker als we arriveren. Claudius staat al bij de waterpool. Zijn schijnwerper met roodlicht zorgt dat we in het donker een jachtluipaard en Serval kat zien. Die nacht horen we dichtbij leeuwen, en olifanten natuurlijk.

Olifanten observeren
In tegenstelling tot de nacht, is overdag nauwelijks Wildlife te zien. Ze rusten in de schaduw. Uitdrogen gaat snel. De thermometer wijst al weken 40 graden aan. We nemen een lange lunchpauze op een houten platform bij een groot meer waar de kuddes olifanten aan- en aflopen. Het is fascinerend om te zien hoe een kudde zich harmonieus wast in de modder en water drinkt. Alsmede de rivaliteit van de groepen onderling, wanneer een aanstormende leider van een andere kudde een de plek opeist voor zijn familie. Zij storten zich in het water, wat geschreeuw van verdrukte olifanten oplevert.
Geduldig wachten de olifanten van één familie op elkaar. Degene die al gedronken hebben, houden de wacht met hun kop naar het veld. Na het drinken loopt de kudde samen weg. Met een diep laag frequent geluid ‘brrrrrrrr’, wordt een eventuele achterblijver geroepen te volgen. Ontroerend te zien hoe ze voor elkaar zorgen. Bijna met de emotie van mensen. Onno zag ooit een filmpje van een groep olifanten waarvan een jong is gestorven. De moeder sleept nog kilometers het dode lijfje mee over de grond. De groep neemt de tijd voor een emotioneel afscheid. De kudde moet uiteindelijk weer verder. De moeder kan zich maar met moeite losscheuren van het lijkje en komt nog een aantal keer terug.

Spannende overnachtingsplaats
Onno kan het niet laten en neemt de namiddag een D-tour op weg naar de nieuwe slaapplaats. Weinig te zien bij de meertjes. Niet te missen is echter een jong mannetje met manen in aangroei. De leeuw ligt onder een boom langs de weg. Fotogeniek zo dichtbij. Zeker wanneer hij zijn bek opendoet en zijn indrukwekkende tanden toont.
We bereiken aan het eind van de dag de grote open vlakte met in het midden een riant meer. Onze slaapplek voor vannacht. Het is net als een lege parkeergarage met veel open plekken, waar ga je staan? We voelen ons wat klein en verloren op deze enorme plek. Dichtbij het platform en het gebouwtje met douche en wc, lijkt ons de beste plek voor de auto. De trap van de daktent tussen de auto en het gebouw verschaft een veilige instap. Ons uitzicht op de het water wordt al snel volledig zwart gekleurd door de nacht. We horen de olifanten een bad nemen en hyena’s roepen.

Vandalisme
We kruipen vroeg de daktent in. Een aantal grote olifanten komt heel dichtbij. Zij snuffelen bij een waterput naast het gebouw. Op zoek naar vers water. Een olifant gaat de ijzeren afdekplaat te lijf. Zijn soortgenoot begint de tegels van het gebouw stuk te stampen. Zijn kont tegen onze auto. De daktent wiegt hen en weer. We hebben geleerd het gedrag van de grote zoogdieren in het wild te lezen. Vandalisme door olifanten, dat is nieuw voor ons. Wat kunnen we verwachten? Vanuit een raampje zie ik de olifant draaien. Zijn grote spierwitte slagtangen stekend contrasterend af tegen zijn donkere lichaam, recht voor de nauwe doorgang tussen onze auto en het gebouw. Heel beangstigend. Wil hij er tussendoor? Welke schade gaat dit opleveren aan de auto en daktent? We staan hier met de auto heel erg verkeerd. Ik kan me niet heugen wanneer ik mijn laatste schietgebedje heb gedaan. Deze is vurig; ‘laat de olifant alsjeblieft weggaan’. Dan kunnen we tenminste de auto verplaatsen. Onze opluchting is groot als we de grote beesten niet meer zien en horen. Snel stappen we uit. De auto in z’n vrij en achteruit duwen. Helaas, te zwaar voor ons. De auto moet gestart worden. Drie meter achteruit, weg bij de waterput. Tussen het gebouw en de BBQ. Het liefst willen we in het open veld staan. Maar dan moet de tent naar beneden. Met ronddolende hyena’s duurt dat te lang. Als we weer in de daktent liggen, horen we een leeuw brullen. En rond kletterend metaal van de put die gesloopt wordt. Gelukkig staat de auto net ver genoeg om niet geraakt te worden. Het blijft een onrustige nacht.

Slopers
We zijn de volgende morgen gebroken, en even helemaal klaar met overnachten in dit park. We rijden een laatste ronde langs de waterpools. Wilde honden en een luipaard hopen we nog te zien, maar helaas. De volgende camping ligt buiten het park en wij denken daar veiliger te zijn. De olifanten houden zich echter niet aan grenzen. Die avond lopen ze op de camping naar onze wasgelegenheid naast de auto. Met de slurven de kranen opendraaien, of is het afbreken? Ook een hek wordt afgebroken. Een half uur nadat de hoofdkraan is dichtgedraaid en de medewerkers hen met lampen beschijnen, druipen ze af.

De volgende dag is gereserveerd voor het bijwerken van de website aan de bar van de camping. Jean-Philippe rijdt langs voor de middagpauze. We delen veel kennis en ervaringen. Gezellig en nuttig. Het is al donker als we teruggaan naar de auto om te eten. Weer hebben de olifanten bezit genomen van de camping. Dit keer wordt de afvoer gesloopt, dat is het enige wat water bevat want de hoofdkraan zit dicht. Eén olifant vouwt met zijn poten een afvaldeksel dubbel en vervolgens plat. Pure frustratie nu geen water wordt gevonden. De medewerkers laten het afweten bij het verjagen. De olifanten hangen rond onze auto en slopen hekken. De tafel is klaar voor het avondeten als een olifant zich aandient op drie meter afstand. Loopt hij door naar ons interieur? Onno schijnt met de lamp op de olifant, die op enkele meters afstand is. Laat weten dat je er bent, is het devies. We houden onze adem in, dan buigt hij af. Eindelijk kunnen we eten en bespreken de plannen voor morgen bij de Victoria watervallen.

Nog een keer
Als die ochtend de auto bijna gereed is voor vertrek, rijdt de auto van Jean-Philippe met vaart de camping op. Zijn vuist in de lucht, uit het open raam. Hij heeft de felbegeerde zeldzame wilde honden gezien. Prachtige foto’s van heel dichtbij. We genieten met hem mee. Wat zouden wij die honden ook graag zien. We eten bushbrood in het restaurant van de camping. De dag daarvoor is ons brood namelijk gestolen door apen. Vlak onder onze ogen, gehaaide boefjes zijn het. De twijfel slaat toe over ons vervolgplan. Jean-Philippe is zo enthousiast over dit park, dat overnachten bij waterpools faciliteert. Uniek. Ons geluk beproeven en nog een nacht in het park doorbrengen? Zo komt het dat we vrijwillig weer terugrijden naar het Wildlife.