Plan B lag al klaar. We hebben er weinig fiducie in. Een campingplek reserveren bij een overheidsinstelling. Als commerciële partijen al geen moeite doen om de kampeersites te verhuren, dan spannen ambtenaren zich daar zeker niet voor in, vermoeden we. Verwachtingsloos melden we ons aan bij de volledig getraliede balie van het Department of Wildlife and National Parks (DWNP), het onderdeel dat vergunningen uitgeeft en kampeerplekken verhuurt voor de Centrale Kalahari woestijn. De baliemedewerkster luistert aandachtig naar onze plannen. Onno heeft kampeerplekken in het westen en het oosten op het oog, de afstanden in een dag te berijden. De vrouw gaat rond bellen. Na vijf minuten komt ze terug. De eerste camping is niet beschikbaar. Als we de route omdraaien dan zijn er in het oosten en westen wel sites beschikbaar. Wat een service en oplossingsgerichtheid. Gewapend met een kaart van de woestijn en een boekje met het overzicht van de dieren gaan we op pad.

We zoeken naar een waterdoorlating in het Moremi Nationaal Park die niet te diep en modderig is. Hoe donkerder het zand, hoe kleveriger de modder in natte toestand. De track meandert in lijn met de rivier. En gaat uiteindelijk aan de overkant verder. Onder toeziend oog van nijlpaarden rijden we op goed geluk het water in. De G duikt even diep en rijdt door, de oever op. We kunnen verder. Een kudde olifanten staat half op de weg en half in de rivier. De matriarch vindt dat haar kudde rustig moet kunnen drinken. Ze reageert agressief naar onze auto, die op honderd meter afstand komt aanrijden. Dreigend loopt ze de track op. We kiezen eieren voor ons geld en rijden om. Op de omweg lopen nog grotere olifanten, die storen zich niet aan de auto. We kunnen er probleemloos langs rijden.

Op de campings in de Nationale Parken van Botswana slaap je midden tussen de wilde dieren. De sites zijn niet omheind. We zijn te gast bij het wildlife. De gastheer, bijvoorbeeld een olifant, bepaalt de regels. Zoals geen grote lamp op hem richten in het donker. Dan staat hij niet voor zichzelf in.

Het zat niet in ons plan, en lag al helemaal niet op de route, het Khaudum Nationaal Park. Van een Namibiër horen we zo’n enthousiast verhaal over een van de meest remote gebieden in Afrika, dat we spontaan besloten het te bezoeken. We crossen maar liefst 955 km dwars door Namibië om het park te bereiken. Zo afwisselend als de landschappen in het westen zijn, zo wars van veranderingen is het binnenland. Om de paar honderd kilometer lijkt er maar telkens één variabele in het uitzicht te wijzigen. Bijvoorbeeld verandert de rijbaan van schitterend witte zandweg naar mais geel gravelwegdek. Door het ontbreken van bezienswaardigheden, zijn in geen velden of wegen toeristen te zien. Ook in het laatste plaatsje voor het Nationaal Park zijn we de enige op de camping. We hadden gehoopt andere reizigers te ontmoeten om samen door het natuurgebied, met olifanten, leeuwen en luipaarden, te rijden. We worden volledig op onszelf teruggeworpen.

Het Afrikaanse leven went snel. De thermometer tikt 40 graden aan. We zetten ons nieuwe dagritme ook in het weekend door. Langzaam opstaan en ontbijten. Als het warmer wordt verkassen we naar de bank in de lounge bij de bar. Werken aan de website, lunchen bij de tent, daarna weer terug naar de lounge en eindigen met koude bier. Het leven is goed.