Eind goed, al goed

Het Tsavo West Nationaal Park kan gefundeerd de omschrijving ‘ongerepte natuur’ claimen. In het omvangrijke park worden het handvol toeristenbusjes als het ware opgeslokt. Je waant je de exclusieve bezoeker van het gevarieerde natuurpark.

Bij de oostelijke ingang van het park liggen de brede gestolde lava stromen onberoerd op de plek waar de eruptie ze heeft achtergelaten. Een imposant stenenveld. De rode zandtrack steekt decoratief af tussen het zwarte lava. Rond de vulkaan zijn grotten ontstaan. De kans om het grottenstelsel te bezoeken, laten we aan ons voorbij gaan. Ik vrees de vleermuizen die daar wonen. De krantenberichtjes over Afrika-toeristen die overlijden door een virusinfectie na een beet van een vleermuis liggen nog altijd vers in mijn geheugen. Het gevleugelde zoogdiertje is een verzamelplaats voor exotische virussen. Liever rijden we door de beeldschone natuur. Het roept een gelijkenis op met het verlaten binnenland van IJsland. De warme temperaturen verraden dat we in Afrika zijn. Verderop belanden we in een tropisch bos langs een rivier. Een wandelroute leidt langs de mooie plekken. De meters grote krokodil enkele stappen naast het pad lijkt uit hout gesneden. Toch is het dier levensecht. De bewakers lopen ons tegemoet. Ze zoeken een olifant die zojuist op dit pad is gesignaleerd. Wij hebben niets gezien, maar delen de locatie van de krokodil. Onmiddellijk spurten ze naar dit ontzagwekkend reptiel.

Geluk
Op een hoge heuvel, Poachers Hill genaamd, overzien we het park. Schitterende groene vergezichten. Het park telt enkele leeuwen en luipaarden. Met de verrekijker hoop ik tussen de bosjes lopende roofdieren te ontwaren. We hebben veel gezien deze reis. Alleen een live catch ontbreekt nog in ons overzicht van ‘bijzondere ervaringen’. Eenmaal beneden op de grote vlakte, staan twee auto’s stil op een zijweg. Dat is een belangrijk signaal voor gespot wild. Een luipaard loopt onze richting op. De camera, met de landschap-lens, is er niet klaar voor. Ik ook niet. In de haast draai ik aan de verkeerde ring, dat levert onscherpe foto’s op. Het big-five roofdier loopt door naar de hoofdweg. Een herkansing om het bewijs op beeldplaat vast te leggen. Het blijft zó bijzonder het schuwe gevlekte dier te zien. We genieten totdat het dier in de bosjes verdwijnt. De toeristen in de aansnellende auto’s hebben het voor het nakijken.

Laatste kans
Aangemoedigd door het luipaard, schatten we onze kansen hoger in de zeldzame zwarte neushoorn te vinden. Op de Rhino-track. Nog drie uur voordat het donker wordt. Op de wegenkaart zijn de kruispunten met nummers aangeduid, zoals op de Nederlandse wandel- en fietsroutes. De nummers 54, 55 en 76 volgen naar het bewuste gebied. De afstand meten we aan de hand van de eerder afgelegde stukken in het park. Het doel moet haalbaar zijn. Tot nummer 54, een uitkijkpost op een hoge berg, kunnen we goed doorrijden. Daarna haalt het smalle pad met veel forse stenen de snelheid eruit. Bovendien blijkt de kaart niet op schaal getekend. Na ruim een uur rijden moeten we onder ogen zien, geen neushoorn meer deze reis. Nummer 55 nog steeds niet in zicht, het wegdek te slecht. Omkeren is het enige wijze besluit. Voor het donker bereiken we de camping. We zijn de enige gasten. Een aansnellende jongen opent de watertoevoer. Na drie dagen kunnen we eindelijk weer douchen in lauwwarm water. Het houtvuur, dat de kampbewaarder aanmaakt, is bedoeld om de olifanten op afstand te houden. De laatste nacht in de natuur laten de wilde beesten niet meer van zich zien of horen. We slapen zalig.

Dikkertje Dap
Weemoedig rijden we de allerlaatste dag door het natuurpark. Langs kuddes giraffen en enkele olifanten. Wat gaan we dit missen. Uren rijden we zonder iets of iemand tegen te komen. De laatste 50 kilometers leiden langs een ijzeren omheining. We zijn beiden muisstil. Vlak bij de uitgang kijkt een eenzaam grazende giraf naar ons met innemende ogen, omhuld door mooie lange wimpers. Het laatste wilde dier dat we spotten tijdens deze reis. Ik kan het niet nalaten afscheid te nemen en zeg hardop; ‘Dag giraf’. Vervolgens maak ik de zin in gedachten af, ‘zei Dikkertje Dap, weet je, wat ik heb gekregen?’. Naar het liedje van Annie MG Schmidt. We draaien definitief de asfalt weg op, richting de Tanzaniaanse grens.

Terug in Tanzania
Slechts twee wachtenden zijn voor ons op de kleine grensovergang naar Tanzania. De one-stop border wordt aangeprezen vanwege de vlotte overgang met zeer vriendelijke medewerkers. Vriendelijk zijn de beambten beslist. Het schiet alleen niet op. We worden telkens letterlijk naar een ander loket verwezen. We laten het gelaten over ons heen komen. Drie man sterk staat geüniformeerd achter het glas. Ze fotograferen het computerscherm. Automatiseringsproblemen maken we daaruit op. We zijn blij als we na twee uur eindelijk het land in mogen. De komende twee dagen prepareren we de auto voor de boottocht. Onno vindt een overdekte camping op voldoende afstand van de vochtige zee. De beste garantie om de daktent en auto droog te sluiten voor de komende zes weken.

Vakantie aan zee
Gezamenlijk met Dirk en Marieken rijden we naar Dar es Salaam. We hebben hen ontmoet op de camping in Nairobi. Zij zochten andere Overlanders om de terreinauto’s gezamenlijk in één container naar Nederland te verschepen. Het toeval wil dat we de website (2nomads) van het Nederlandse stel al een aantal jaar geleden hebben gelezen. Toen we startten met de voorbereidingen van onze lange reis. Op een idyllisch plek aan de zee brengen we de laatste dagen door. Vanwege de hoge luchtvochtigheid en warme temperaturen vluchten we af en toe naar de koele hotelkamer.

Afscheid van de auto
Het verlossende bericht komt via de mail, we kunnen ons om 14.00 uur melden om de auto in te leveren. Afspraak met de expediteur is dat we aanwezig zijn wanneer de terreinauto’s in de container worden gezet. De zeecontainer staat klaar. De ingehuurde stuwadoor ook. Eerst handelen we de administratie af. Het schadeformulier voor de verzekering. Tenslotte de overdracht van de carnet en kopieën van de waardeformulieren. De stuwadoor zet ondertussen onze G vast in de container. Aan de bodenplaat van de auto. Ik heb geen verstand van auto zekeren, maar dit lijkt me niet goed. Verontrust Skypen we met Stefan, contactpersoon van het transportbedrijf in Nederland. Stefan appt diverse foto’s, voorbeelden van de juiste wijze sjorren. Twee spanbanden door elk wiel vast aan de muur. Een wig voor het voorwiel en achter het achterwiel. Houtenlatjes tegen de zijkanten van de wielen. Al met al zijn Onno en Dirk tweeënhalf uur bezig in de bloedhete container. Het resultaat mag er zijn. De auto staat muurvast. Een laatste blik op de auto en dan gaan de deuren dicht. Ons avontuur is ten einde.

Corona
Sinds januari volgen we het nieuws over Corona, mogelijk gemaakt door goede internet dekking in Afrika. Eerst de verslagen uit China. Daarna de Europese berichtgeving. Weliswaar nog geen besmettingen uit Afrika gemeld, toch zijn we waakzaam. We kunnen geen goede reden bedenken om mensenmassa’s op te zoeken. De hotels waar we verblijven geven veel comfort. De kans op besmetting is nihil. Op 4 maart vliegen we via Parijs naar huis. In het vliegtuig observeer ik argwanend de hoestende man waarmee ik een armleuning deel. ‘Waarom werden we niet vóór het betreden van het vliegtuig op koorts getest?’ In Parijs verwacht ik de medische grenscontroles die we inmiddels gewoon zijn in de Afrikaanse landen. Een koortsthermometer op je hoofd gericht voordat je het Europees continent mag betreden. Niets van dat alles. We kunnen gewoon doorlopen. Evenals op Schiphol. We zijn weer thuis!

Naschrift
Na thuiskomst duikelt het Corona nieuws over ons heen. Twee weken later zijn vrijwel alle grenzen gesloten. We zijn net op tijd thuisgekomen. Inmiddels staat de container met de auto’s op de boot. In de tweede helft van april worden we verenigd met de G. Voorlopig is reizen niet meer mogelijk. Gelukkig kunnen we nog lang teren op de prachtige en unieke expeditie door Afrika.