Gespot

Plan B lag al klaar. We hebben er weinig fiducie in. Een campingplek reserveren bij een overheidsinstelling. Als commerciële partijen al geen moeite doen om de kampeersites te verhuren, dan spannen ambtenaren zich daar zeker niet voor in, vermoeden we. Verwachtingsloos melden we ons aan bij de volledig getraliede balie van het Department of Wildlife and National Parks (DWNP), het onderdeel dat vergunningen uitgeeft en kampeerplekken verhuurt voor de Centrale Kalahari woestijn. De baliemedewerkster luistert aandachtig naar onze plannen. Onno heeft kampeerplekken in het westen en het oosten op het oog, de afstanden in een dag te berijden. De vrouw gaat rond bellen. Na vijf minuten komt ze terug. De eerste camping is niet beschikbaar. Als we de route omdraaien dan zijn er in het oosten en westen wel sites beschikbaar. Wat een service en oplossingsgerichtheid. Gewapend met een kaart van de woestijn en een boekje met het overzicht van de dieren gaan we op pad.

Bucket shower
De aanrijdroute naar de woestijn loopt langs een eindeloos lange ‘vet-fence’. Dubbele omheining met twee meter land ertussen, ter voorkoming van verspreiding van het besmettelijke mond- en klauwzeer. De overheid pakt het probleem serieus aan.
De Kalahari woestijn is eigenlijk een semi-woestijn omdat er soms wel iets regen valt. De natuur is mooi. Afwisselend gras en bomen of een combinatie daarvan en ook grote zand en zout vlaktes. Waterbronnen op zonne-energie zijn de trekpleisters voor de fauna. De middag is al bijna voorbij als we de eerste campingplek in het oosten bereiken. We voelen ons meteen thuis op de site. Het ziet er goed uit met een bucket-douche, die verrassend slim werkt. Water in de emmer, kraantje open en er druppelt water door het omgekeerde waterflesje met gaatjes in de bodem. Een effectieve manier om water te besparen en toch schoon te worden. Bezoek aan de long-drop WC stellen we zolang mogelijk uit. De temperatuur is aangenaam. Toch maken we een kampvuur aan. We hopen daarmee de roofdieren op afstand te houden.

De fauna en hun leefwijze
Onze kansen om het jachtluipaard te zien zijn goed, er zijn er relatief veel aanwezig in dit gebied. Dat heeft een bijzondere reden. De woestijn trekt nu eenmaal weinig dieren aan, zoals impala’s, die voer zijn voor de katachtigen. Het schaarse prooi aanbod zorgt slechts voor éénroofdiers maaltijd. Daardoor leven de leeuwen hier alleen en niet in groepen. De piramide van Maslow is hen ook bekend. Voedsel gaat boven gezelschap. Doorgaans stelen leeuwen, onder bedreiging, de pas gevangen prooi van het jachtluipaard. Groepjes cheeta’s kunnen zo’n enkele leeuw wel aan. Ze behouden hun voedsel en kunnen zo beter overleven.

Katachtigen spotten
Bij de Sunday Pan waterhole zien we de eerste jakhals op deze reis. En twee huurauto’s. Beide voertuigen zijn gevuld met Nederlanders. Eén stel reist ook vaak Overland. Ze hebben genoten van Zuid Amerika met een campertruck en zijn nu op vakantie in Botswana in een huur terreinauto. Zij hebben de vorige dag drie jachtluipaarden gezien.
Dat klinkt hoopvol. We speuren alle bomen af. Bomen met blaadjes en takken niet te ver van de grond zorgen voor veel schaduw. Weten we inmiddels. Het is de ideale plek voor een jachtluipaard om al luierend af te wachten totdat het voedsel zich aandient. Terwijl ik rond lunchtijd links naar een geschikte picknickboom zoek, ziet Onno rechts drie bultjes onder een boom verder weg. Waarachtig, de bultjes hebben oortjes. Het zijn drie cheeta’s, zien we turend door de verrekijker. Ons eerste spot resultaat van deze reis. We zijn trots.

De woestijn voor ons alleen
In het westen van de Centrale Kalahari komen niet zoveel toeristen. De meesten overnachten en rijden in het oosten. Onze kampeerplek ligt op 14 km rijden afstand van de volgende plek waar men kamp kan houden. We hebben het rijk volledig voor ons alleen. Daar genieten we enorm van, nu het nog kan. Hoe verder we Afrika inrijden hoe drukker bevolkt het wordt. De sterrenhemel wordt helaas wat gedoofd door de volle maan. Verder is alles perfect.

Volleerde spotters?
De volgende dag zien we niemand op de weg, ook nauwelijks dieren. Totdat ik na een uur rijden in de verte onder een boom een lange bult zie. Een gevallen tak of de rug van een dier? Onno stopt. Het geluid van de remmen doet de bult bewegen. Hij staat op en draait zich om. De kop wordt zichtbaar. Het is een mannelijke leeuw. Ook de eerste die we zien deze reis en zélf hebben gespot. We kunnen onze geluk niet op.
De leegte is ons prima bevallen en we hebben meer gezien dan verwacht.