Het Afrikaanse leven

Het Afrikaanse leven went snel. De thermometer tikt 40 graden aan. De warmte haalt met succes het tempo uit onze activiteiten. Er komt weinig uit onze handen. In de loop van de ochtend, als het te warm wordt op de camping, verkassen we naar de bank in de relatief koele lounge bij de bar. We werken aan de website, lunchen bij de tent, daarna weer terug naar de lounge en eindigen met koude bier. Het leven is goed.

Track and Trace
Op zondag komt de manager van de camping naar ons toe. ‘Jullie site is de komende twee dagen door anderen gereserveerd. De nieuwe plek is de hele week nog vrij zodat jullie niet telkens hoeven te verhuizen zolang jullie wachten op het Express pakket’. ‘Nog een hele week hier?’, we kijken elkaar gealarmeerd aan. We hoopten maandag te vertrekken na ontvangst van de zekeringen. Tot nu toe is iedereen vrij pessimistisch over de snelheid van de bezorgservice van NamPost, als het pakket al aankomt.

We houden de regie in eigen hand, besluiten we stoer en ferm. We sporen het pakket op en halen het desnoods zelf af. De track and trace service op de site van Nampost brengt geen duidelijkheid over de bezorgstatus, het pakketnummer wordt niet herkend. De service medewerkers van Nampost kunnen alleen de status geven van hun eigen locatie, precies hoe laat het pakje is aangekomen en doorgestuurd. Dat wel. Er zit niets anders op dan van hub naar hub te bellen waar het pakje passeert. ‘De envelop ligt hier’, bevestigt de medewerker van de hub in Opuwo, 150 km verderop. ‘Wij sturen het niet door naar Sesfontein’, zegt hij resoluut. Het gehucht op 13 km afstand van onze Lodge. ‘Alleen als toevallig iemand het meeneemt’, bekent hij eerlijk. We laten niets meer aan het toeval over, dat hebben we inmiddels wel geleerd. We melden dat we de volgende ochtend meteen langsrijden.

Heen en weer
Dinsdag ochtend vroeg pakken we onze auto in en vertrekken naar Opuwo, bijna drie uur rijden voor de boeg. Het is een prachtige weg met mooi uitzicht. De stad is stoffig en druk bevolkt. Veel Himba’s, traditioneel uitgedorst, die hun waar willen verkopen bij het pompstation of inkopen doen in de supermarkt. Het postkantoor is snel gevonden. We tonen het verzendbewijs en de man loopt naar achteren. Hij komt met lege handen terug. Het pakket ligt hier niet meer. Het is gistermiddag meegegeven aan een medewerker van Nampost in Sesfontein. We zijn sprakeloos. Er rest ons niets anders dan weer af te druipen. De supermarkt en het pompstation voorzien ons van voorraad voor de komende zes dagen in het remote Noorden. We haasten ons terug naar Sesfontein, voor de sluiting van het postkantoor. Achter de toonbank zien we de envelop al liggen. Nadat we de verzendkosten hebben betaald, zijn we de gelukkige eigenaren van veel zekeringen. Echter, onze integratie in het Afrikaanse leven, dat soms westerse snelheden laat zien, is duidelijk nog niet voltooid.

We kunnen eindelijk vertrekken naar Kaokaland, hier hebben we naar uitgekeken. Een van de laatste verlaten gebieden van Afrika. Dat houdt waarschijnlijk ook in dat we even de website niet zo goed kunnen bijhouden.