Noord Spanje – Hoge bergen, diepe dalen

Onno heeft in het natuurgebied Los Monegros routes uitgezet. Het steppegebied bestaat afwisselend uit steen en groene vegetatie. Daartussen staan bergplateaus in verschillende omvang en combinaties. In ovale vormen zijn in diverse kleuren steenlagen te zien, onderscheiden door smalle terrasplaten. Het lijkt alsof de natuur in dit Spaanse gebied heeft geëxperimenteerd met erosie en water voor het ontwerpen van de fraaie bergformaties voordat de grote broer Grand Canon in Amerika werd gevormd.

Fraai natuurgebied
Het gravel pad slingert charmant tussen het gebergte door en schotelt bij iedere bocht een ander uitzicht voor. Het ontbreken van lage bomentakken maakt het rijden tot een feest. Op het einde van de middag, het ideale tijdstip om te stoppen, rijden we langs een wijds plateau, in het midden slechts een fraaie rots in de vorm van een sfinx. De beslissing om de auto naar boven te rijden is snel genomen en na vijf minuten staat de truck in de goede positie voor de nacht. Terwijl we genieten van wijn en eten hebben we uitzicht op de hele vallei, die alleen voor ons is. Dat dit niet de hele nacht zal zijn, weten we op dat moment nog niet.

Spannende nacht
Exact een minuut na middennacht rijdt een auto ons plateau op. We zijn meteen alert en doen het licht uit. De auto parkeert bij de rots en stappen drie mannen uit met grote zaklampen. Ze lopen rond de rots en knippen daarna de lichten uit. We zien niets meer. Dat we graag trillers kijken is nu niet in ons voordeel. Ze leken niet in ons of onze camper geïnteresseerd. Echter, het scenario op het verkeerde moment op de verkeerde plek kennen we ook. Door het raam houden we onafgebroken het grote zwarte vlak in de gaten. Het lijkt uren te duren. Totdat de witte lichten weer aangaan en drie statieven zichtbaar worden. De mannen hebben in het donker de fraaie rots gefotografeerd. Wildkamperen is het allermooist maar kent ook een keerzijde. Opgelucht gaan we slapen.

Flexibiliteit
Tijdens reizen wordt de mentale flexibiliteit en het vertrouwde referentiekader soms uitgedaagd. Vandaag rijden we, net als gisteren, weer langs enorme varkenstallen, die we ruiken voordat we ze zien. Terwijl Nederland de boer wil verwijderen rondom natura 2000 gebieden, zijn in Spanje de varkens juist in het natuurgebied gehuisvest. Onze boeren wonen naast de stallen. Hier staat geen huis, wel hoge omheining en grote hekken met sloten om de stallen en geen mens te zien. De productie gaat dag en nacht door, zoals in de industriële sector.

Uitdagingen
Buiten het natuurgebied gaan de gravelpaden over in zandweggetjes door de uitzichtloze tarwevelden, afgewisseld met varkensstallen. De velden zijn in sectoren opgedeeld, aangeduid met romeinse cijfers. Indrukwekkende brede, betonnen irrigatiekanalen zijn aangelegd om de velden te beschermen tegen uitdroging. Enkel tractoren, en onze vrachtwagen, rijden deze tracks. De regen heeft de paden uitgewassen met diepe sporen en grote gaten als gevolg. De juiste rij-lijn voor het linker- én rechterwiel op het pad kiezen is cruciaal evenals de juiste offroad-instellingen voor de vrachtwagen. De bijrijder navigeert de rijder over de eerder gekozen stroken en vergeet door de stress steevast beeldmateriaal vast te leggen als het echt spectaculair wordt. Het is zwaar, leuk en leerzaam tegelijkertijd.

De bodem bereikt
We rijden op een pad richting een bergplateau met een toren waar we kunnen overnachten. De brandstofmeter staat nog niet in het rood, maar we besluiten voor de zekerheid eerst te tanken in een bijgelegen dorp. Vanuit het dorp kiezen we een pad dat ook naar het plateau gaat, vanuit de gedachte dat deze vaker genomen wordt. Het bergpad wordt langzaamaan slechter, modderiger, steiler en meer overgroeid. Ik loop de track vooruit voordat de wagen verder rijdt en snoei hier en daar. Langzaam stijgt de vrachtwagen evenals de buitentemperatuur. De wil om het plateau te bereiken is groot, maar onze persoonlijke grenzen komen ook in zicht. De opluchting is groot als het pad na een verlaten boerderij beter en breder wordt. Ons einddoel lijkt toch realistisch. Wanneer de bomen en struiken steeds meer het versmallende pad versperren, zien we in dat opgeven slimmer is. Tegen onze wil moeten we toch nog een stuk verder rijden en snoeien om een veld te bereiken waar we kunnen keren. Dat zijn mentaal de moeilijkste meters van de hele reis. Tot nu toe.

Donker
Nog een half voor zonsondergang kunnen we de afdaling naar het dorp inzetten. Onno rijdt stevig door op de zandwegen van slechte kwaliteit. Het is bijna donker als we het dorp bereiken en probeert Onno in slalom de uitgedijde bomen op de brede laan te vermijden. Nog 30 kilometer racen naar het volgende dorp met camperplaats. De drie toegangswegen naar de geasfalteerde overnachtingsplek zijn alle omringt door bomen. In het donker is de afstand van ons dak tot de boomtakken niet in te schatten. Ten einde raad, en tot verbijstering van de bewoners, rijdt Onno de grote vrachtwagen rap door de krappe dorpsstraten de camperplek op. Het licht is bij hem nu letterlijk en figuurlijk uit.