Noord Spanje – Kathedralen in zee

Vakántie, voor slechts een dag. Maar toch. Heerlijk. Reizen is reuzeleuk en avontuurlijk, echter geen synoniem voor vakantie. Sinds vanochtend staan we al op de slaapplek voor vanavond, een camping met luxe voorzieningen. Redelijke zekerheid dat de dag voorspelbaar en gladjes verloopt; afkoelen in het zwembad, huishoudelijke klusjes doen, lezen. De was droogt aan de waslijn. De bui, zichtbaar op de radar, komt pas over een uur. Rest alleen nog lui achterover hangen en genieten van het uitzicht op de bergen.

Dagelijkse kost
Enkele ogenblikken later worden we compleet verrast door druppels die in hoog tempo versnellen en alles nat maken. Bijna dagelijkse kost in Picos de Europa. Ik gooi de was naar binnen en mijzelf erachteraan. Druipend sta ik midden in een chaos, de bank vol met spullen die opgeruimd moeten worden. Het idyllisch plaatje van een campertruck gevuld met daktentkampeerders door ons uitgenodigd voor een gezellig borrel in het droge verblijf, wordt nog geen werkelijkheid. Iets waar wijzelf in het verleden op hoopten, toen zittend achter het dashboard van onze terreinauto de enige optie was.

Millimeterwerk
De uitweg uit het mooie natuurpark blijkt nog meer zenuwslopend dan de heenweg een paar dagen geleden. De betekenis van de Spaanse tekst op de posters die overal hingen, dringt pas tot ons door als we er middenin zitten. Al lezend zijn we op voorhand bedankt voor ons begrip voor de werkzaamheden. Het blijkt een knap staaltje bouwkunst; aan de dal zijde wordt de bergweg ogenschijnlijk in de lucht boven de rivier verbreed. Daarvoor heeft de wegenbouwer de weg tijdelijk in omvang meer dan gehalveerd. Onze vrachtwagen eist een meter breedte meer op dan de gemiddelde auto of camper. Het past regelmatig maar nipt om tussen de bergwand en de betonnen wegafzettingen te rijden. Reflexmatig slaan mijn handen voor de ogen. Met een sliert auto’s achter ons manoeuvreert Onno op millimeter niveau en houdt tegelijkertijd zoveel mogelijk tempo. Gelukkig zit hij achter het stuur.

Kerken in zee
We willen om 14.25 uur arriveren bij La Playa de las Catedrales. Op dat tijdstip is eb op het laagste punt, het strand op het breedst en zijn enorme rotsformaties vrijgegeven door de zee. Bij vloed steken alleen de toppen, als kolossale keien, boven het water uit. Het is aangenaam dwalen tussen de steile steenblokken van flatgebouw formaat. Ondanks de hoeveelheid bezoekers ervaren we een serene rust. Het licht strijkt over het water en is zacht aan de ogen. Zelfs Onno, als strandvermijder, geniet van het vochtige zand tussen zijn tenen en pootjebaden in de zee. Bij sommige rotsen is het de zee gelukt een gang door het hoge gesteente te slijpen, als gewelven van een kathedraal. Ze zijn de moeite waard om vanuit elk hoekpunt te bewonderen. Hoogzwangere stelletjes trekken er uren voor uit om de blote dikke buik onder de magische rotsbruggen te fotograferen. Mogelijk brengt de engelachtige vredige sfeer levensgeluk met de foto als tastbaar bewijs. Hoe dan ook wij verlaten het fabuleuze kustwonder volledig zen.