Noord Spanje – Vuurtorens

De Hercules vuurtoren in de kustplaats A Coruna en het Pantheon in Rome hebben meer gemeenschappelijk dan de vorm en functie van de gebouwen doen vermoeden. Beide zijn zeldzaam intacte architecturen uit het oude Keizerrijk, vinden hun oorsprong rond de jaartelling en zijn gebouwd op fundamenten van hun eerste voorganger. Je kunt alleen maar stil worden van ontzag voor deze Romeinse bouwkunst. De even simpele als doeltreffende reusachtige, stenen olielamp op de bovenste verdieping is een lichtpunt in de zwarte nacht. Al bijna 20 eeuwen lang helpt het oudste lichtbaken ter wereld de schipper te navigeren door de woeste zee langs de grillige kust van het uiterste noordwesten van Spanje.

Onverslaanbaar
In de kelder onder het gebouw liggen de enorme stenen blokken die ooit het fundament vormden. Een plek waar een archeoloog zich een hele dag kan vermaken. Een voorbode van wat ons te wachten staat. In het hoge vierkanten pand vormen de gestapelde stenen samen een hoekige wenteltrap langs de dikke muren. Iedere etage biedt een glimp uitzicht over de Atlantische Oceaan of op de stad. De laagstaande zon schijnt door de dramatische wolken op de zee. Op de top waait het keihard. Een krachtige windstoot trekt zo hard aan mijn paardenstaart dat het even lijkt alsof deze wordt afgerukt. Het is niets vergeleken met de stormkrachten die van de schepen op de zee weerloze notendopjes maken. Het nut van een vuurbaken in deze streek is wel duidelijk. De gedachte dat de romeinen een solide blokkentoren bouwden voor een hooggeplaatst waarschuwingslicht, dat zelfs de zwaarste en dodelijkste aardbeving in de geschiedenis met de daaropvolgende tsunami doorstaat, en wij er een slordige 2000 jaar later bovenop staan, geeft een onverslaanbaar gevoel.

Geluk zit in kleine dingen
Eenmaal beneden in de luwte van de Herculesvoet voelt de avondzon weer warm aan. Het is een mooie avond om door te brengen in de stad op een gezellig terras. We wandelen door de buitenwijken richting het historisch centrum. Op een kaal plein met parkeervakken naast de supermarkt strijken de wijkbewoners met boodschappentassen neer op de buitenstoelen van een bar en bestellen bier. We bezetten het laatste vrije tafeltje en zien geïntrigeerd hoe de stoelen rond een tafel toenemen totdat drie generaties verenigd zijn. Na de boodschappen en voor het bereiden van het diner hebben ze elkaar veel te vertellen op een gemoedelijke toon. De warme en authentieke Spaanse sfeer zit in de mensen, niet de omgeving beseffen we ons. We genieten van de ambiance en hebben geen haast, het duurt nog enige tijd voordat de restaurants opengaan.

Lichtbaken
Alle 44 kustlichten aantikken die Galicië kent, is een onhaalbaar doel. Onno heeft de toegangswegen van de landtongen aan de Atlantische oceaan zorgvuldig gecheckt, veel uithamen zijn met de truck onbereikbaar. De lichtbaken Vilán is over een brede asfaltweg goed begaanbaar. De uitstekend onderhouden weg is niet aangelegd voor de toeristen, maar voor de vrachtwagens die af- en aanrijden naar een enorme visboerderij, Stolt Sea Farm genaamd. Het van origine Noors bedrijf kweekt naar eigen zeggen op geavanceerde hightech wijze vis in de ontelbaar grote zwarte koepels. De mooie rijbaan vervolgt zich tot het einddoel een aantal kilometers verderop. De bijna twee eeuwen oude faro, Spaans voor vuurtoren, nodigt uit tot fotograferen vanuit verschillende hoeken. En concurreert met Onno, die spelend met de harde wind, ook attractief is.

Rukwinden
Het eindpunt voor vandaag is Kaap Finisterre, een uitstekend kustgedeelte op een heuvel. De campertruck staat klaar voor de nacht op een hoogvlakte waar 20 meter dieper de zee tegen de rotswand aanslaat. De lichttoren is een onderdeel van een historisch gebouwencomplex dat ook een hotel en chic restaurant bevat. Hoewel het zwaarbewolkt is, is het zittend uit de wind aangenaam vertoeven achter het gebouw. Met uitzicht over de eindeloze oceaan die uiteindelijk aanspoelt in New York. Het wolkendek tikt het ruime sop aan op het einde van de horizon. De af en toe doorberekende zon projecteert een lichtshow op het grijze water, dat onze aandacht onophoudelijk weet vast te houden. Wetend dat we later op de avond hier terugkomen, verruilen we de fijne plek voor de truck en het avondeten. De rukwinden zorgen voor veel lawaai in de woonunit, die door zijn hoogte veel klappen opvangt. Een bolderende windstoot rolt over de heuvel, de daaropvolgende dreun op de 14 ton wegende camper doet hem flink heen en weer schudden. Verschrikt kijken we elkaar aan, wetend dat een slapeloze nacht ons te wachten staat.

Duim en wijsvinger
Zo ver laten we het niet komen. In enkele ogenblikken is de camper rijklaar voor de zoektocht naar een camperplaats ver van de zee. Veel keuze is er niet in deze streek. In een dorpje ligt aan het einde van een doodlopende weg een camping. Voor de ingang staan acht auto’s geparkeerd. Een aantal eigenaren zit in het campingrestaurant en is meteen bereid de auto weg te halen. De draai naar de ingang moet nu lukken, oordelen de autorijders. Onno kent de draaicirkel van de vrachtwagen en heeft z’n twijfels. Onder toeziend oog van zeker tien dorpelingen manoeuvreert Onno geconcentreerd langs alle uitsteeksels die de gebouwen op oprit rijk zijn. Normaal gesproken geef ik de beschikbare afstand tussen een uitsteeksel en de truck tussen twee handen aan, nu past de ruimte tussen mijn duim en wijsvinger. Het is centimeter werk. Na de laatste hinderpaal juichen alle ooggetuigen alsof er een doelpunt is gescoord. De eigenaresse valt mij om de hals van blijdschap. Zo graag verwelkomt ze de stoere campertruck en ons als gasten op haar camping.