Overleven
Kampala
Oeganda
24 januari 2020
We leggen ongemerkt deze reis heel wat kilometers af. Het is al weer tijd voor de 10.000 kilometerbeurt van de G. Bij de enige Mercedes dealer in Oeganda, gevestigd in Kampala. De verkeersdoorstroming in Kampala heeft een slechte reputatie. Een hel noemen sommigen het. Op de volledig vaststaande kruispunten zoekt Onno een gaatje om de overkant te bereiken. De laatste vier kilometer neemt, door langzaam bumper aan bumper te rollen, ruim een uur in beslag. Lopen gaat sneller. Het is al 15.00 uur als we bij de dealer arriveren.
“Westerse” boodschappen
Terwijl Onno in de garage bij de G blijft, loop ik naar een Shopping Mall waar de Zuid Afrikaanse supermarktketen Shoprite gevestigd is. De enige kans in Oeganda om weer de ‘westerse’ producten aan te vullen. De twee kilometer lange looproute langs een drukke doorgaande weg met veel marktkraampjes voelt niet zo safe. Ik neem alleen contant geld mee. Achteraf niet zo slim. Ik ben niet meer gewend aan gepeperde prijzen van de geïmporteerde westerse levensmiddelen. Het aangeslagen bedrag op de kassa overschrijdt ruim de inhoud van mijn portemonnee. In volgorde van prioriteit laat ik producten weer van de bon halen. Alleen de meest noodzakelijke etenswaren, elders niet te krijgen, blijven in de boodschappentas. Net zo lang totdat ik op de laatste shilling genoeg geld heb voor de overgebleven boodschappen. Ik voel me een sloeber en kijk enigszins gegeneerd om me heen. Recht de ogen van tien Oegandese vrouwen in de rij achter me, die me aanstaren. Na een gemompeld excuus maak ik me snel uit de voeten.
Levensverwachting
Met twee volle tassen voeg ik me weer in de drukte. De vrijdagavondspits is begonnen. In de rangorde van verkeersdeelnemers is een voetganger de laagste. Ik moet mijn plek in het zand langs de weg zeker stellen tegen de aanstormende brommertjes. Met de boodschappentas in onderarmlengte van me af een veilige ruimte creërend. In de stank van de autogassen en het opstuivende stof. Dit kan niet goed zijn voor je gezondheid. Als je het traject al overleeft. Verkeersongeval staat op de zevende plek van doodsoorzaken in Oeganda. De huidige levensverwachting van een Oegandees komt overeen met mijn leeftijd. Dat is confronterend. Terwijl ik me fysiek en mentaal slechts 40 jaar voel en statistisch gezien nog heel wat jaren voor de boeg. Hoop ik.
Verkeerschaos
De G rijdt net de garage uit wanneer ik ongeschonden de dealer bereik. Onno heeft ondertussen zijn handen vol gehad aan het begeleiden van de servicebeurt. Onbekendheid van de monteurs met de Pur Special Edition zou menige aansluiting vernield hebben.
Met nog 85 kilometer in het vooruitzicht rijden we klokslag 17.00 uur onder de slagboom door. Rechtsaf de weg op. Tenminste, dat is de route. Na 10 minuten staan we nog steeds op de stoep. Het verkeer staat volledig klem. Op de grote doorgaande weg in de verte raast het verkeer voorbij. Geen ruimte gevend aan de auto’s in deze zijstraat. Hoopvol kijken we naar een agent in een smetteloos wit tenue. Wanneer neemt hij de leiding in deze chaos? De autoriteit doet niets, langs de weg kijkt hij toe. Een automobilist ver voor ons ziet een klein gaatje en stuurt zijn auto de grote weg op. We sluiten in de stroom aan. Met grimmige gezichtsuitdrukkingen eisen de automobilisten en brommertjes hun plek op. Geen centimeter ruimte of voorrang geven aan medeweggebruikers. Geen overheid die informatie op de weg verstrekt om de doorstroming te verbeteren. Bijvoorbeeld middels in- en uitvoegstroken. Agenten die het verkeer aan hun lot overlaten. Opeens snap ik de Oegandezen beter.
Oegandese cultuur
In de Afrikaanse cultuur is het gebruikelijk om gedag te zeggen en daarna te vragen hoe het met iemand gaat. Meestal handenschuddend. Pas als iemand heeft geantwoord en naar jou vraagt, begint het gesprek. In Oeganda zeggen ze amper gedag en wordt de vraag naar welzijn niet beantwoord. Het maakt een stugge, onaardige indruk. Ik zie een parallel. Rijdend op de weg, vechtend om meters vooruit te komen, is het letterlijk ieder voor zich en god voor ons allen. Dat maakt mensen wrevelig en minder verdraagzaam. Na kilometers langzaam schuiven worden wij immers ook harder.
Service gericht informatie geven is een zeldzaamheid. Het lijkt niet in het systeem te zitten. Je moet alles vragen en dan nog klopt de verkregen informatie niet altijd.
In basis zijn de Oegandezen minder egocentrisch, beleven we op Lodges & Campings met buitenlandse eigenaren, zoals ik eerder schreef in de blog Onbegrip en Onbegrepen. Daar zijn de Oegandese medewerkers Afrikaans oprecht vriendelijk en behulpzaam.
Dodenweg
We zijn Kampala inmiddels uit. Het verkeersinfarct zet zich door op de A109, langs alle dorpjes. Slechts twee rijstroken breed. Brommertjes schieten links en rechts langs de auto. Rakelings langs het tegemoet komend verkeer. Passagiersbusjes rijden ons levensgevaarlijk voorbij. En direct daarna weer vol op de rem te trappen om mensen eruit te laten. Tegenliggers halen in over de middenlijn. Waarbij een aanrijding op het nippertje wordt voorkomen omdat Onno de smalle zandberm inschiet. Alwaar op dat moment gelukkig nét niemand loopt of fietst. In onze gedachten zien we het net wél misgaan. Een voetganger op de motorkap. Een vrachtwagen die zich in mijn zijkant boort. Of een frontale botsing. Horror scenario’s; één seconde eerder of later en het is werkelijkheid. Doodeng. De eerste 12 kilometer vergde meer dan twee uur. Het wordt al donker. Auto’s en brommetjes zonder licht zijn niet zichtbaar. Of hebben grootlicht dat ons verblindt. Op Google Maps is de actuele verkeersdrukte in kleur te zien. We houden de moed er in. Want op de iPhone worden groene lijnen kilometers verderop zichtbaar.
Veilige haven
Doodop arriveren we om 21.15 uur op de camping The Haven, van een Duitse eigenaar. De naam heeft vanavond voor ons letterlijk én figuurlijk betekenis. De keuken is inmiddels gesloten. De aardige medewerkster biedt aan een sandwich kip te maken. Het knapperige huisgebakken brood met vers gebraden kipfilet en heerlijk gekruide salade smaakt verrukkelijk. Hier gaan we de komende dagen niet meer weg. Eerst op adem komen.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Kenia is mooi , een aanrader is lake Nakuru waar de oever vol staat met Famingo’s
Mooie verhalen
Egbert de “G” man
Je zul het niet geloven , we hebben net vijf nachten in de buurt van Lake Nakuru gestaan, echter het meer niet bezocht. Het weer was niet “je van het”, en de wegen in het park zeer modderig. Nu zul je zeggen, daar heb je toch een “G” voor, en daar heb je gelijk in. We waren echter even de regen zat, en zijn lekker bij de openhaard gaan zitten. Iets wat volgens mij iedereen in Nederland ook doet, daar is het ook pet weer. Morgen gaan we de Maasai Mara in. De G is begin april weer in Nederland. Hij smacht naar een troetel beurtje 🙂
Groetjen
Begin April ben ik in marokko met de Morocco desert challenge 🙂 maar daarna zullen we de Geländewagen eens fijn verwennen.
groeten E”G”bert
Hi Egbert,
Dat is een mooi vooruitzicht! We wensen je alvast veel voorpret bij de moroccodesertchallenge, en we zullen elkaar voor die tijd nog wel spreken.
Ik las op jullie vorige post hoe snel men er wegen aan het bouwen is. Hopelijk kan de natuur nog wat beschermd worden. Gaan jullie nu naar Kenia? Groetjes. Jean-Philippe
De wegen worden gelukkig niet in de Delta aangelegd maar daarbuiten. Blijft het belangrijkste stukje toch beschermd. Maar het is toch beangstigend om te zien wat de gevolgen zijn, en dan zit ik nog wel in dezelfde industrie.
We zitten nu inderdaad in kenia, en gaan nog naar de Maasai Mara, Amboseli en Tsavo West. Daarna door naar Tanzania.
Groeten
Maar weer gauw terug naar de beestjes…??????
Ja veel veiliger 🙂
Beste Ingrid en Onno,
Wat hebben wij een bewondering voor jullie.
Horror in dat verkeer, ik denk niet dat de chauffeurs daar een rijbewijs hebben.
Geniet van jullie rustdagen,
Simon en Annemari
Geen idee of ze een rijbewijs hebben, we een heel creatieve manier om met de beschikbare weg om te gaan.
Het is in ieder geval heerlijk hier op de campsite. Het weer is een beetje onbestendig, maar de temperatuur en “vibe” zijn OK.
Groetjes