Noord Spanje – Picos de Europa

Op de bergweg naar Potes in Picos de Europa is onze vrachtwagen en ruim 300 motoren geen gelukkige combinatie. Het is een prachtige, smalle weg met vloeiende bochten die de contouren van de bergwand nauwgezet volgen. Ondanks het feit dat de vrachtwagen zo strak mogelijk tegen de bergwand rijdt, rolt het linker wiel over de wegmarkering in het midden. Op de parkeerplaats van een uitzichtpunt staan zo veel gemotoriseerde tweewielers dat we daar niet kunnen stoppen. Aan de rugnummers tot in het driehonderdtal is af te lezen dat er toertocht gaande is.

Zenuwslopend
De motorfietsen snellen ons voorbij of tegemoet. Vooral dat laatste doen de bikkers met ware doodsverachting. De beste levensverzekering voor een rijder in het gebergte is een motorbergtraining. Deze investering is overduidelijk nog niet gedaan. Bij de korte bocht concurreren de motorbanden voor een plek op de middenlijn met ons brede tegemoetkomend rubber. Met als gevolg dat het bovenlijf en hoofd van de motorrijder overhelt op de verkeerde weghelft. Precies voor onze bumper en geen uitwijkruimte over. Waarschuwend toeterend rijdt Onno iedere bocht in. Toch gaat het een aantal keren bijna mis en moet de motorrijder abrupt bijsturen om op zijn eigen weghelft te blijven. Prompt verdubbelt onze hartslag. We zijn opgelucht wanneer wij het dal bereiken en alle bikkers de bergtop. De prachtige groene bomen en fraaie vergezichten zijn volledig aan ons voorbijgegaan.

Er is altijd een oplossing
In de vallei bij het stadje Potes begint de zoektocht naar een overnachtingplek. De beoogde camping is volledig bezet. Een aardige voetganger, tevens camperbezitter, meldt dat zijn camperplek genoeg ruimte heeft. Met een app moeten we ons eerst aanmelden, terwijl we voor de poort staan. Als het na vijf pogingen eindelijk succesvol is, worden we aangesproken door een man die in het Spaans resoluut meldt dat we het terrein niet op mogen. Onze camper is te zwaar. De beheerder verwijst desgevraagd naar een andere camperplek, maar hun telefoonnummer is niet meer in gebruik. We kunnen nergens anders naar toe en doorrijden is geen optie, gezien het late tijdstip. Ik probeer van onze misère een gemeenschappelijk probleem te maken. Tot mijn verbazing lukt dat, we mogen het camperterrein op met de belofte niet over de betonplaten van de waterput te rijden.

Onnavolgbare logica
Potes is een historisch bergstadje met een aandoenlijk chaotisch stratenplan zoals alleen in middeleeuwen werd bedacht. De eeuwenoude huisjes zijn allemaal verschillend met uitzondering van dezelfde terracotta dakpannen die alle gebouwen bedekken, waardoor het uitzicht een prachtig samenhangend geheel is. Veel panden zijn op de eerste etage voorzien van charmante uitstekende erkers of balkonnetjes. Na het eten dolen we door de steegjes en over charmante bruggetjes van het riviertje dat door het plaatsje kronkelt. Zo ook over de brede brug waarover we eerder vandaag met de vrachtwagen de camperplek hebben bereikt. We zijn stomverbaasd dat aan de overkant van de rivier een inrijverbod bord staat voor voertuigen hoger van 3,3 meter. Feit is dat we niet terug mogen rijden met de vrachtwagen terwijl de grote overbrugging de enige uitgang uit het gebied is. We bewaren deze onverwachte uitdaging tot overmorgen, want morgen rijden we verder door het natuurgebied richting Fuente Dé.

Bevoorrecht
Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Er zijn weinig parkeerplaatsen bij de kabelbaan van Fuente Dé. ‘Vroeg arriveren is noodzakelijk’, waarschuwt de website, evenwel om de lange wachttijden voor de kabelbaan te vermijden. We staan bijtijds op en vertrekken nuchter. Ontbijten komt wel wanneer de vrachtwagen een parkeervak heeft veroverd. Slechts enkele vroege vogels hebben het advies ook opgevolgd. Voor we het weten, kijken we boven op de berg naar het klein stipje dat onze camper is, met een retourticket kabelbaan op zak. Een enkele reis en naar beneden lopen tot de parkeerplaats, is overigens ook aan te bevelen. De zon is al warm. Op de gravel- en zandpaden is het comfortabel wandelen langs groen begroeide hellingen bezaaid met losse rotsblokken en daartussen liefelijke bloempjes. Op het hoogtepunt van een stijgende pad ontvouwt zich het uitzicht op een immens wijds en grasgroen dal, met de omvang van minstens tien Alpen weiden. Ademloos brengen onze ogen het gebied al scannend in kaart. In het midden staat een groot landhuis, naar verluidt eigendom van de koninklijke familie, omringd met grazende schapen en paarden. We dromen weg over verblijven op zo’n bevoorrechte plek. Het restaurant van het hotel verderop is een aanvaardbaar alternatief. Heerlijke espresso op het terras met uitzicht over de bergen, meer hebben we niet nodig.

Helpende hand
Vandaag staat op de planning: een verkeersovertreding en een route naar een relaxte camping. Eerst het oversteken van de burg waar de truck, met ruim 55 centimeter, de hoogtelimiet overschrijdt. Zoals een uitdagende off-road track eerst wordt voorgelopen, lopen we de oeververbinding over en de daarachter gelegen lange straat door. Over de rechterkant van de weg hellen de erkertjes en balkonnetje van de oude huizen tot over de stoep, met zichtbare schade van hoge vrachtwagens die ons zijn voorgegaan. Ruim afstand houden van het trottoir bespaart de bewoners én ons veel gedoe. Eventueel tegemoetkomend verkeer wordt het knelpunt. Met de knippende oranje alarmlichten wagen we de oversteek. De auto die in de verte ons tegemoet rijdt, snapt ons noodsignaal direct, stopt onmiddellijk en wacht geduldig totdat we de huizen schadeloos zijn gepasseerd. Het blijft bijzonder te ervaren dat tijdens reizen onbekenden altijd bereid zijn een helpende hand te bieden op het moment dat we het nodig hebben. De meeste mensen deugen.