Richtersveld Nationaal Park

Op weg naar het natuurpark Richtersveld rijden we het plaatsje Citrusdal voorbij. Het is nog ochtend en te vroeg om te stoppen. Aan de N7 ligt een camping gericht op motorrijders. Het zal de leden van de Penguin Motorclub niet verbazen dat Onno hier graag wil overnachten. Zoals het motorrijders betaamt, zitten wij na 2 minuten met bier aan de bar. Het is een fijne plek, zo hadden we ons het reizen voorgesteld.

Alle zeilen bijzetten
In Zuid Afrika leidt een 175 km lange offroadweg met een fors wasbord, naar de ingang van het Richtersveld National Park. Dat direct aan de grens met Namibië ligt. Onno heeft een zijpad langs de Oranje rivier gevonden. Slechter dan de hoofdweg kan deze weg niet worden, schatten we in. Na tien kilometer weten we dat niet meer zo zeker. We moeten alle zeilen bijzetten, of in offroad termen, alle differentiëlen inschakelen. Het pad is een lastige combinatie van hoge rotsen en diep zand. Meer dan 10 kilometer per uur zit er niet in. Met een volgeladen auto op slechts de tweede rijdag dit parcours kiezen, is wat overmoedig beseffen we. Wanneer we eindelijk weer op de hoofdweg karren, nemen we het advies ‘ga op tijd zoeken naar een geschikte overnachtingsplek’ ter harte. Dat is nog niet zo eenvoudig, aan weerszijden is de weg met eindeloze hekken ingekaderd. Waar het hek ruimte laat, zoeken we tevergeefs kilometers naar een beschutte plek. De zon zakt en we hebben nog steeds niets gevonden. Bizar genoeg voor dit tijdstip komen we tweemaal langs de verlaten weg een geparkeerde auto tegen, waar de lokale bestuurder relaxt tegen de oude auto leunt. Zo maar, merkwaardig. We vertrouwen het niet en racen naar de camping bij de ingang van het park waar we net voor het donker arriveren.

Halfmens
Het Richtersveld park is wonderschoon. De boom Halfmens groeit alleen in deze omgeving. Het is een intrigerende boom die hooguit een halve cm per jaar groeit en toch vier meter lang wordt. Door de bergen en heuvels slingert een pad.

In het dorre landschap komt opeens een groene oase tevoorschijn. We houden ons niet in en schieten veel liefelijke plaatjes, die eenmaal op de foto minder fraai ogen. De lunchplek is echter wel een plaatje, een groene weide aan een kabbelende Oranjerivier. Even later nemen we een doodlopend karrespoor dat leidt naar het Tatasgebergte. De bergen bestaan uit gestapelde losse kolossale stenen. Onvoorstelbaar knap, het blijft al 500 miljoen jaar netjes liggen. We voelen ons nietig.

In een veld met kokerbomen omringt door bergen kamperen we. We genieten van de ondergaande zon. Leggen een lekker stuk vlees op de BBQ. Daarna nestelen we ons rond het kampvuur met een glas wijn. Hoe bijzonder is dat, op deze wijze mijn verjaardag te vieren?

Gefixt
De volgende dag rijden we de route aan de oostzijde af. Dat doen weinig toeristen, we zien de hele dag niemand. De auto rammelt en piept op de slechte weg. Opeens klinkt de motor anders. De uitlaat hangt los. Gelukkig bungelt de speciaal gevormde klem nog aan de pijp. De sluiting weer vastzetten met de originele moer, teruggevonden op de weg, is niet eenvoudig. Om beurten liggen we onder de auto in een poging met sleutels grip te krijgen op de moeren. Twee uur later rijden we weer, toch wel een beetje trots op onszelf.

De eerste grensovergang
De volgende ochtend staat ons de eerste grensovergang van deze reis te wachten. Ook de eerste grens ooit die we met een bootje oversteken. Aan de ene kant van de Oranjerivier stempelt de Zuid Afrikaanse beambte vakkundig onze paspoorten af. De paspoort van de G, de Carnet de Passage, is nieuw voor de jonge politieagent. Onno legt hem uit wat hij moet doen en waarvoor het dient. Zijn collega let ook zeer aandachtig op. We kopen bij de receptie van het natuurpark voor 110 Rand een ticket voor het pontje. De G vaart weer, slechts 5 minuten dit keer. We worden aan de overkant welkom geheten de politie van Namibië. Ook hier worden de paspoorten rap gestempeld en de Carnet de Passage uitvoerig bestudeerd. Alsof het een museumstuk betreft. Geduldig geeft Onno uitleg. De ambtenaar gaat naarstig op zoek in een lade vol met papieren naar soort gelijk formulier van toeristen die ons voor gingen. Het archief mag geen naam hebben, naar de officiële registratie van de G kunnen we alleen maar raden. We betalen 300 Rand wegenbelasting en mogen weg. Buiten loopt een kleine dikke man in legerbruin camouflage outfit naar de G. Hij vertegenwoordigt de douane en wil de auto checken. ‘Drug and stones?, vraagt hij. Beide hebben we niet. De man checkt zelfs de kleine vakjes in mijn tas. ‘ Stones, vraagt hij nogmaals, en houdt pleisters tegen het licht. De grote aluminium kisten houdt hij voor gezien, teveel werk. We mogen doorrijden. Vol verwachting Namibië in.