Serengeti

De Ngorongoro Conservation Area gaat door het land van de Maasai over in het Serengeti National Park. Onze Ngoro vergunning loopt om half vijf vanmiddag af. De wegen zijn erg slecht. Behoudens het wasbord ook vele, diepe kuilen en gleuven en hoge hobbels. Met een eigen auto rijd je defensief. De bestuurders van de gamedrive auto’s houden geen rekening met de kwaliteit van de track en denderen op hoge snelheid door. We tellen twee gestrande auto’s met gebroken assen. We kunnen niets voor hen betekenen. In het groene landschap lopen de Maasai kinderherdertjes. Ze leiden kudde geiten rond over de velden en bedelen tussendoor bij langsrijdende toeristen. Onderwijs heeft jammer genoeg geen prioriteit.

Jachtluipaarden
Op de minuut af arriveren we precies op tijd bij de poort om de Ngorongoro-vergunning af te stempelen. Bij het naastgelegen loket kopen we de Serengeti-vergunning. Nog ruim twee uur voordat de zon ondergaat. Onze camping ligt in het centrale deel van het park. De wolken winnen snel terrein. De eerste kilometers in de Serengeti zijn al onuitwisbaar. Drie jachtluipaarden jagen in deze namiddag op vlees. Vlak naast de weg. In het hoge gras. Sluipend benaderen ze de prooi, die voor ons niet zichtbaar is. Het is een prachtig schouwspel. Veel progressie zit er echter niet in. Als de roofdieren gaan liggen, rijden we door.

Overgewaardeerd park?
Wie heeft nog niet eerder gehoord van Serengeti? Het park heeft een hoge naamsbekendheid. Het lijkt een resultaat van een succesvolle marketing, iets overgewaardeerd. Niets is minder waar. Het is een prachtig park. Voor het derde jaar op rij door toeristen en safari experts gekozen tot het beste safaripark van Afrika. Dat is niet voor niets. De natuur is beeldschoon. Een savanne met bomen en een verre horizon is een feest om door te rijden. Qua uitzicht, niet zo zeer qua wegkwaliteit. De kenmerkende “African flat top tree” volop aanwezig. Grasvlaktes met wuivende pluimen. Decoratieve stenen midden in de velden. De natuurlijk de aanwezigheid van wilde dieren, die goed vertegenwoordigd zijn in het park.

Gnoe-trek
Op de hogere gelegen berm staan gnoes op het punt de weg over te steken. Op de navigatie zien we de aanduiding ‘Seasonal wild beast track’. Exact op de juiste plek. Jaarlijks steken ze op hetzelfde punt de weg over. We zijn onder de indruk van hun instinkt. De gnoes duiken vanuit de berm naar beneden de weg op en daarna weer omhoog het veld in. Het is alsof we een voorproefje van de beroemde gnoe-track in de Grumeti rivier zien. Dit grote spektakel, dat zich afspeelt in de maanden juni-juli in het Noordwesten van het park, is bekend van de vele natuurfilms.

Wolkbreuk
De wolken zijn inmiddels bijna zwart. Verder naar het Oosten zien we veel onweer en regen. Met de voet op het gas rijdt Onno stevig door zodat we voor het donker arriveren. Voor ons staat een lange rij auto’s stil op de weg. We gaan polshoogte nemen. De weg staat onder water en verdwijnt in een kolkende rivier. Aan de overkant van het wassende water stapt een dappere man het water in. Testend hoe diep het water is. Hij wordt tot aan zijn kruis nat. Iedereen wacht. Misschien zakt het water spoedig. Totdat een terreinauto zich losmaakt uit de rij, en rijdt langs de stilstaande auto’s naar het water. De bestuurder waagt de oversteek. Het water komt bijna over de motorkap, na een minuut bereikt hij de overkant. Ook wij rijden de rivier door. Aan de overkant wacht ons applaus, zoals voor elke auto die daar arriveert. De natuur heeft nog meer water voor ons in petto. Een weg is volledig ondergelopen over een lengte van een halve kilometer. Het duurt drie minuten voordat we weer droog grind onder de wielen hebben. Pas om half 8 rijden we het campingterrein op. Geen puf meer om te koken. Bij de kok van een Overlander-groepsreis bietsen we, tegen betaling, warm eten. Het smaakt heerlijk.

Maasai kopjes
De volgende ochtend zijn we vastberaden leeuwen en luipaarden te spotten. Volgens Veronica Roodt, schrijfster van waardevolle boeken over Afrikaanse natuurparken, zijn de roofdieren te vinden op de Maasai kopjes. Zo heten de heuveltjes, bestaan uit gestapelde grote stenen. Daar luieren de beesten in regentijd hoog en droog. De tracks naar de kopjes wordt steeds natter en natter. In de wijde omtrek geen auto te zien. Als de modder te diep wordt, geven we de poging op. Na een paar spannende momenten bereiken we de hoofdweg. De officiële route naar de Maasai heuvel staat volledig onder water. ‘Onbegaanbaar’, aldus een bestuurder van een gamedriveauto. We beproeven ons geluk elders, zonder resultaat.

Vijf leeuwen
Nog voordat we de hoop opgeven, heeft een vriendelijke chauffeur van een auto vol toeristen een tip waar leeuwen te zien zijn. Op de aangegeven locatie sluipen inderdaad een aantal goudgele roofdieren behoedzaam naar een groep Impala’s. We tellen vijf exemplaren. Alle grazers uit de kudde kijken gespannen richting de leeuwen. Elkaar briesend waarschuwend tegen het naderend gevaar. De vleeseters nog ver weg, geven de jachtpoging op. Ze zijn ontdekt, weten ze. De imposante vrouwen trekken zich terug. Bij gebrek aan een beter plan voor de ochtend, wachten we af wat er gaat gebeuren. De leeuwen klimmen één voor één in een boom. We staan op de beste positie voor de boom. Al snel wordt het steeds drukker met auto’s om ons heen. We zijn ingesloten door meer dan 20 auto’s. Al zouden we willen wegrijden, lukt ons dat al lang niet meer. We staan goed en hebben de tijd. Voor de camera perfect instellen bijvoorbeeld. We zijn super blij met het resultaat op de unieke foto’s.

Dromen
We nemen een lunchpauze op een plek waar ook de gamedriveauto’s stoppen. De toeristen met elk een meegekregen lunchpakket aan de picknicktafels. We draaien de daktent omhoog om te luchten in de zon. Het is vochtig geweest de afgelopen nachten. Een bedompte geur in de tent ligt op de loer. Onze terreinauto trekt tussen alle gamedriveauto’s veel aandacht. De rangers zien niet vaak een Mercedes G. Toeristen met reisdromen vragen naar onze ervaringen reizend met eigen auto over continenten. We kunnen het avontuur iedereen van harte aanbevelen. Het is een prachtige ervaring met veel mooie momenten.

Slaapziekte
Het leek me een broodje aap verhaal; draag geen donkerblauwe kleding in een gebied met de Tsjeetsjee vlieg. Het is waar, de metallic blauwe G trekt als een magneet de vlieg aan. Met een luide tik van zijn harde schild, landt hij op het metaal. En blijft vervolgens zitten, hoe hard we ook rijden. Gelukkig draagt slechts een klein percentage de parasiet die de beruchte en levensgevaarlijke slaapziekte veroorzaakt. Soms belanden ze ín de auto. Dan heeft het elimineren van de ongewenste bezoeker de hoogste prioriteit. Met een zakdoek eenvoudig dood te drukken. Wel twee keer drukken, weten we inmiddels. De eerste keer overleeft hij. In de tissue soms vers bloed achterlatend. Van een grazer. Niet van ons, dat is zeker. De prik van de gevreesde insect is pijnlijk, alsof een horzel je steekt. Dat overkomt je niet ongemerkt. Met de anti-mug kamerspray spuiten we de buitenkant van de auto vliegvrij voordat we de camping oprijden. Voorkomen is beter dan genezen.

Wegblokkade
De volgende dag verlaten we het park aan de westzijde. Het gebied waar de gnoes de Grumeti rivier met gevaar voor eigen leven oversteken. Op weg naar het groene gras in Kenia in de maanden juni en juli. De zes meterlange krokodillen in het water ontwijkend. De gnoes zijn in dit jaargetijde in het Oosten. Met uitzicht op de rivier met zijn krokodillen, verbeelden we zelf het spektakel erbij. Dat is ons voornemen. We rijden de kleine paden af, richting de rivier. De paden zijn overwoekerd met begroeiing. Het lukt niet dichtbij het water te komen. We geven het op en rijden naar de uitgang. Een kudde olifanten loopt langs en meestal op de weg. Ze wijken niet voor de auto. De leider is nerveus en reageert zelfs geïrriteerd naar een vogel. Zijn slurf is halverwege ingesneden, alsof deze klem heeft gezeten. Ook een naderende rangersauto blijft op veilige afstand totdat de kudde in het veld verdwijnt. We genieten van de laatste kilometers uitzicht. Een aantal achtergebleven gnoes die zich blijkbaar vijf maanden geleden niet heeft gewaagd aan de rivierdoorwaarding. Een half uur voordat de vergunning verloopt verlaten we het park. Als echte Nederlanders maximaal waar voor ons geld gekregen.