Waar het toerisme stopt

Het zat niet in ons plan, en lag al helemaal niet op de route, het Khaudum Nationaal Park. Van een Namibiër horen we zo’n enthousiast verhaal over een van de meest remote gebieden in Afrika, dat we spontaan besloten het te bezoeken. We crossen maar liefst 955 km dwars door Namibië om het park te bereiken. Zo afwisselend als de landschappen in het westen zijn, zo wars van veranderingen is het binnenland. Om de paar honderd kilometer lijkt er maar telkens één variabele in het uitzicht te wijzigen. Bijvoorbeeld verandert de rijbaan van schitterend witte zandweg naar mais geel gravelwegdek. Door het ontbreken van bezienswaardigheden, zijn in geen velden of wegen toeristen te zien. Ook in het laatste plaatsje voor het Nationaal Park zijn we de enige op de camping. We hadden gehoopt andere reizigers te ontmoeten om samen door het natuurgebied, met olifanten, leeuwen en luipaarden, te rijden. We worden volledig op onszelf teruggeworpen.

Khaudum, de vergeten wilderness
Per jaar ontvangt het park meer olifanten dan bezoekers, schrijft de brochure. Het is een open park voor de wilde dieren, die kunnen vrij in- en uitlopen. Aan de toeristen worden wel officieel eisen gesteld, zoals met minimaal twee auto’s samen rijden, proviand voor drie dagen, 120 liter brandstof en 50 liter water. We krijgen het dringende advies niet in het donker te rijden. En afstand te houden tot de olifanten, vooral in situaties waarin ze zich bedreigd of ingesloten voelen.
Niet wetend of we alleenreizend toegang tot het park krijgen, rijden we de eindeloos lange toegangsweg naar het park af. Het is al 12.00 uur als we de poort bereiken. Ons plan eerst een dag in het zuiden van het park te rijden, kunnen we meteen bijstellen. De eerste camping is namelijk gesloten. We kunnen alleen nog overnachten op de noordelijke camping. ‘De route van 120 km is zeker in 4 á 5 uur te rijden’, aldus de inschatting van de park-, en tevens poortwachter. Een erg optimistische schatting, blijkt later. Naar de afwezigheid van een tweede auto of de benodigde brandstof en water wordt trouwens niet gevraagd. Blijkbaar toch iets minder belangrijk.

Wildlife spotten
De zon staat hoog aan de hemel. Ook de dieren schuilen voor de warme zonnestralen. Op de track ligt een zebra die de strijd met een roofdier niet heeft gewonnen. Dan hebben wij meer geluk, bij een waterhole staat een kudde olifanten. De familie loopt al weg terwijl de leider nog wat dwaalt bij een verlaten meertje. Hij lijkt ook weg te lopen maar draait zich toch weer om. De dominante olifant maakt zich zeer breed met zijn grote flapperende oren en luid trompetterend stampt hij terug naar het water. Twee gieren aan de overkant van het meertje scheren snel weg. De actie van de olifantenleider is even zinloos als die van een oude norse man die geïrriteerd kleuters uit een speeltuin verjaagd. In de reisgids lazen we dat de olifant het enige dier is dat een auto aanvalt. Op 250 meter afstand kan hij al besluiten tot zo’n actie. Als het kwade zoogdier op je afkomt, is het advies langzaam achteruitrijden. Ooit maakte een Youtube filmpje een diepe indruk op mij, een woedende olifant hard blijft stoten tegen een zijkant van een terreinauto zodat deze kantelt. Ik moet er niet aan denken dat ons dat overkomt, zo alleen in het grote park.

Ingesloten door de olifanten
Het is al namiddag en we hebben nog een flinke route door diep zand voor de boeg. We houden geen pauzes en hopen de camping op tijd te bereiken. Dan zien we bij een waterhole weer olifanten. Prachtig. Onno zet de auto stil en uit. Als we beter kijken, zien we dat de hele horizon is gevuld met olifanten. Het zijn meerdere kuddes. De ene kudde drinkt in het meer onder toezicht van de grote dreigende matriarch, die zorgt dat ze het water niet hoeven te delen met andere kuddes. De andere kudde wast zich verderop in het zand. Tussen deze twee kuddes loopt het vervolg onze weg. We wachten, in de hoop dat tenminste één kudde spoorslags vertrekt. Het ziet er echter naar uit dat het nog wel even gaat duren. Verderop links staat een derde kudde te wachten op haar waterbeurt. We zijn omringd door zeker 50 olifanten. Absoluut indrukwekkend. We genieten, maar met het verstrekken van de tijd, neemt ook onze zorg toe of we de camping voor het donker gaan bereiken.

Hulp uit onverwachte hoek
Dan verschijnt een lichtpunt aan de horizon, letterlijk en figuurlijk. Een bakkie, Afrikaans voor terreinauto met open laadbak, rijdt aan het overkant van de waterplaats ons tegemoet. Het zijn rangers die naar de zonnepanelen rijden. Opgelucht rijden we naar hen toe. De mannen gaan tegen zonsondergang alle waterpompen af in het park om deze van zonne-energie om te schakelen naar diesel. Het water voor het meertje wordt dag en nacht omhoog gepompt. We bekennen dat we overdonderd zijn door de grote hoeveelheid olifanten met hun intimiderende leiders. ‘Daarom dragen we wapens’, verklaart de ranger met een pistool in een holster aan zijn broekriem, ‘Zo’n beest kan aardig vervelend zijn. Dan schieten we in de lucht om hem weg te jagen’. Ze wijzen ons een alternatieve route naar de camping, tussen de kuddes door. Het karrespoor, ook wel “two spoor” genoemd, gaat door diep zand. De twee sporen bevatten beurtelings diepe kuilen waardoor de G het comfort van een hobbelpaard krijgt. Onderweg komen we nog meer olifanten op of vlak naast ons pad tegen. We raken eraan gewend. We zien zelf leeuwsporen in het zand. De tijd tikt veel sneller weg dan het aantal kilometers onder de auto. Het laatste uur rijdt Onno uitgeput door het donker, remmend voor dieren op de weg. Als we de camping bereiken, staat de beheerder al buiten op ons te wachten. Hij heeft van de zuidelijk poortwachter doorgekregen dat hij vandaag twee gasten kan verwachten. Wij hebben het gered, maar we spreken af, nooit meer door het donker te rijden. Eens kijken hoe lang dat stand houdt met onze impulsieve plannen.