Weerzien met Namibië

Ruim acht jaar lang hebben we enthousiast reizen door Namibië uitgedragen. De zeer goed onderhouden wegen en tracks, de idyllische kampeerplekken en de mooie natuur. We kijken uit naar de tweede reis door dit mooie land.

Shack Cities
De offroad weg slingert door het afwisselende berglandschap van Ai Ais. Het gebied hebben we eerder bezocht. We stoppen daarom niet en rijden direct naar een plek om te overnachten. De app iOverlander verzamelt kampeerplekken door mede avonturiers aanbevolen en beoordeeld. Pareltjes langs B-wegen waar de toeristen doorgaans niet rijden.

We kiezen een voormalige kalkoven, door de eigenaar omgebouwd naar lodges en drie kampeerplekken. De laatste duidt hij aan met ‘Shack City’. Iedere plek heeft een golfplatenhuisje waarin een WC en een zogenaamde Donkey shower is aangelegd. Dagelijks om 6.00 en 18.00 uur komen mannen met kruiwagens gevuld met hout. Onder een waterreservoir wordt vuur gestookt, de gloeiende kooltjes verwarmen het water voor de douche. Met Duitse precisie is alles gebouwd en voormalige oude werktuigen liggen gedrapeerd in het landschap. Met een biertje genieten we van de ondergaande zon die de bomen op de weidse horizon veranderen in zwarte silhouetten. Volmaakt geluk. Wat heeft een mens nog meer nodig? Die avond ontvouwt een sterrenhemel die menig European nog nooit heeft gezien. We worden omringd door miljoenen lichtjes, met een melkweg die zich helder aftekent.

De eigenaar is trots op zijn verzameling planten. Als we het terrein verkennen lopen we ook maar even de plantenkassen binnen. Met verwondering ontwaren we kleine vetplantjes gecamoufleerd tussen de stenen in talloze bakjes. De plantjes heten Lithops, lijken op stenen, en zijn soms niet groter dan een cm. Het lijken wel kunststukjes. Nooit meer lopen we plompverloren met onze grote bergschoenen een stenenveld in.

De wifi verbinding is op het terras bij het restaurant goed. We blijven een extra dag om de website met teksten en foto’s te vullen.

IJzige kou
Het weer verandert, zien we op Weeronline. Een koudefront is bij Kaapstad aan land gekomen en belooft sneeuw in de bergen aldaar. Het front bereikt ons en tezamen met de stevige wind, gebruikelijk in augustus, verdwijnt de warmte rap. De hoogvlakte waarop we rijden wordt steeds hoger en kouder.

Op een voormalige boerderij worden we hartelijk met warme thee ontvangen door een ouder echtpaar. Met een camping proberen ze te overleven op deze prachtige plek, vanaf de jaren 60 in bezit van de familie. Van de aanzienlijke veestapel is niet veel meer over. De koeien en geiten zijn stuk voor stuk gestolen door de buren. Door overheidsbeleid is de naastgelegen boerderij, huis en land, teruggegeven aan de oorspronkelijke bevolking. De nieuwe eigenaren hadden geen clou hoe een agrarisch bedrijf op te bouwen. De beesten van de buren vangen en voorzien van een eigen oorlabel, leek waarschijnlijk het makkelijkst. Ze betalen elke diefstal met een nacht in de cel. Snel verdiend. Het echtpaar berust in hun lot en starten een camping. Enige verbittering klinkt nog wel door in hun stem.

Ze hebben prachtige locaties met fantastisch uitzicht uitgekozen voor het aanleggen van de camping sites. We warmen ons die avond aan het kampvuur. We klimmen al vroeg de daktent in. De koude wind jaagt rond de tent. De volgende ochtend kan alleen de zon ons uit de tent lokken. We zijn verstijft van de kou. Het was een ijzige nacht, bevestigt de eigenaar, hij kan het zien aan de wolkvlagen in de lucht.

Groot, groter, grootst
De wegen zijn in dit gebied slecht onderhouden. De wasborden zijn hard en diep. Onno zoekt tevergeefs naar delen met een gladdere ondergrond. Dat auto piept naar hartenlust ritmisch mee op het gedein. Het geluid wordt ergens door de extra brandstoftank veroorzaakt. Er schuurt iets. Door de beschermplaat hebben we geen goed zicht op de tank. Als we een garage onder weg zien, laten we het checken.

We rijden naar een plek die zeer lovend wordt beoordeeld door mede Overlanders. De naam ‘Oerwald’ klinkt veel belovend. Geen kampeerplek maar een hele camping voor onszelf in een onwaarschijnlijk mooie kloof. We krijgen een plattegrond mee, die de 11 km lange route aangeeft om de verscholen plek te vinden. En een geruststellende mededeling dat Sakkie voor ons zorgt. Dat doet hij, gekleed in een blauwe overall. Een verlegen man van weinig woorden, mogelijk omdat zijn Engelse woordenschat gering is. Hij heeft het terrein van 100 bij 100 meter keurig aangeharkt. De vier BBQ’s, de twee douches en WC’s zijn brandschoon. ‘s Avonds steekt Sakkie overal kaarsen aan, zodat we de weg vinden op het grote terrein. Hij leeft alleen in een hut naast het terrein zonder vervoer. De volgende ochtend gaan we, gewapend met laptops, terug naar de receptie. We vragen hem wat we voor hem mee kunnen nemen. Na enig aandringen ontvouwt zich toch zijn wensenlijstje. Schoorvoetend noemt Sakkie op: ‘Coca Cola, liefst een 2 liter fles, een pot pindakaas en belminuten voor de mobiel om mijn familie te spreken’.