Wildlife Camping 2.0

Sommige besluiten hebben grote impact. Teruggaan naar het Hwange Nationaal Park blijkt achteraf zo’n belangrijk besluit te zijn. In 24 uur tuimelen de gebeurtenissen over elkaar heen. De natuur laat zich niet dwingen. Het is afwachten wat op je pad komt. Simpelweg gewoon geluk hebben.

Disco
Eerst een kampeerplek voor vanavond zeker stellen. Wellicht op de site waar Jean-Philippe overnacht. De plek waar de waterbron slopende olifanten ons uit de slaap hielden. Hij wil die plek vast wel met ons delen, hopen we. We treffen hem bij het kantoor van parkbeheerders. Gastvrij deelt hij zijn gereserveerde plek met ons. We spreken in de namiddag op locatie af. Na een overheerlijke hamburger bij een luxe Lodge gaan we het park weer in. De watermeertjes afrijden in de hoop de wilde honden tegen te komen. Dat gebeurt niet. We zien wel bij ieder meertje een of twee kleine, dode olifanten. Dagen daarvoor lagen ze er nog niet. Schokkend.
Tegen half zes zijn we op de afgesproken plek. We zien de auto van onze Belgische gastheer al staan. En ook twee andere auto’s. Het platform afgeladen met Indiase mensen. Veel eten, drinken, speelgoed en een muziekinstallatie. Ze hebben een feest vanavond en waarschuwen dat ze luide muziek draaien. Hier, midden in de natuur met Wildlife? Bizar. Waarom niet ergens in een hippe stad? Zo willen we de nacht niet doorbrengen, het Wildlife vast ook niet.

Super plek
We zoeken een andere slaapplaats. Mogelijk willen de aanwezige mensen aldaar de plek met ons delen. Dan ziet Jean-Philippe plots aan de overkant van het water wilde honden. Wat een toeval. Zo prachtig. We bestuderen ze via de verrekijker en leggen ze vast op beeld. De honden lopen weg de bush in, wij vertrekken ook van deze plek. Nog voordat het donker wordt, rijden we langs een kampeerplek die nog leeg is. Een meertje dichtbij het platform en open vlakten voordat de bush begint. Een goede omgeving om roofdieren te spotten. Beter dan de gereserveerde site. Olifanten langs het meertje, nijlpaarden en krokodillen erin. Bij de bush impala’s. Het ziet er vredig uit. De grazers zijn plotsklaps verdwenen. Een roofdier nadert? We zien en horen vier hyena’s.

Dierentuin
Later op de avond vangt de schijnwerper van Jean-Philippe een katachtig dier in een greppel. Een leeuw, jachtluipaard of misschien wel een luipaard. Pas als het beest zich in vol ornaat laat zien, herkennen we hem. Het is de schuwe luipaard. Jean-Philippe en ik bewonderen hem door de verrekijker. Onno probeert het dier met de telelens op de foto te krijgen. Dan verdwijnt hij weer. De vermoeidheid slaat bij mij toe. Ik ga slapen. Ik sta naast de auto de make-up te verwijderen en nachtcrème te smeren. Telkens even checken of er geen roofdier nadert. Ik ben nog geen minuut in de daktent of Onno checkt al roepend; ‘Lig je in de tent? Er loopt een leeuw bij de auto’s.’ Alsof het een gebruikelijke vrijdagavond conversatie is.
Een uur later loopt Onno op het platform naar rechts en ziet het luipaard in de buurt van de WC. Jean-Philippe beschijnt het beest zodat Onno hem duidelijk kan zien en filmen. Vanavond hebben we alle drie het dier met eigen ogen goed gezien en ook nog op de foto vastgelegd. Dit is onvergetelijk. Wanneer de heren eenmaal uitgeput na een lange avond en nacht in de dak tent liggen, gaan de nijlpaarden luidruchtig vechten en de olifanten hard trompetten. Wat een lawaai. Dat is nog niets vergeleken met de leeuw die even later naast de auto’s gromt. De nacht kan niet meer stuk. De rust keert weder. Onder het rustgevend geluid van een snurkende nijlpaard vallen we in slaap.

Geen oplossing
Bij het ontwaken komen de eerste toeristen aanrijden waaronder Claudius. We ontbijten wederom met z’n vieren. Een kudde olifanten is op weg naar de waterpool. Een kleintje loopt langzaam, hij is mank. Mogelijk gewond geraakt tussen de olifanten in het gedrang bij de waterputten? Zijn kniegewricht volledig kapot. Het olifantje kan niet op dat pootje staan. Eerst wassen in het modderig meertje. Daarna vers water drinken bij de bron. Als de dorst gelest is, loopt de kudde terug naar de bush. De moeder en een familielid blijven bij de gewonde kleuter. De tijd verstrijkt. Het trouwe familielid verlaat hen uiteindelijk, naar de bush. De moeder maakt aanstalten de kudde te volgen. Dat lukt de kleine niet, het lopen gaat steeds moeilijker. Hartverscheurend. Het dierenleven is niet maakbaar. Ze hebben geen oplossing, geen plan. Een gebroken poot; dat is het dan. Ik hoop uit het diepst van mijn hart dat hem een lange lijdensweg bespaard blijft.

Pijn
Al een paar uur volgen we deze familie met een brok in onze keel. De toeristen komen en gaan. Onwetend wat voor hun ogen afspeelt, en in de uren daarvoor. Nieuwe kuddes lopen het veld op. Normaal verdringen zij zich bij de bron. Nu naderen ze stap voor stap. De leider eist de beste plek bij de bron niet op. Uit respect voor de situatie van het gewonde jong en moeder, blijft hij naast hen staan. Een kalf in de nieuwe kudde doorziet niet wat hier speelt en jaagt de gewonde weg van de eerste plek. De moeder doet hernieuwde pogingen weg te gaan, maar de kleine blijft levenslustig doordrinken. Dan komt de Matriarch van het onfortuinlijke olifantje terug uit de bush. Ze instrueert de moeder te volgen. De poging strandt want het kleintje zet nauwelijks nog een stap. En de moeder gaat niet verder zonder haar kind. De leidster drinkt zelf maar weer wat, en weet het ook niet meer. De worsteling van het kind, de moeder en de leidster is zichtbaar. Hartverscheurend. De kleine komt niet ver meer vandaag. We kunnen raden waartoe dit leidt. Vanavond als de vleesetende, katachtige dieren terugkomen. De tranen prikken achter onze ogen. Ook dit is Wildlife weten we, de overleving van de sterkste en vitaalste beesten.

Voorrecht
De laatste 24 uur in dit park zijn de meest indrukwekkend van de hele reis tot nu toe. Een emotionele achtbaan met veel hoogtepunten. Euforie bij de mooie gebeurtenissen, de zeldzaam dieren lieten zich nabij zien en vooral ook horen. Maar ook tegenvallers en angstige momenten. Treurnis om het harde dierenleven. Dat alles in een etmaal. Overweldigend. Wat een voorrecht om dit mogen te beleven en te delen. Zimbabwe op z’n mooist.