Links of rechtsom naar het Noorden?

We waren al meerdere malen gewaarschuwd door locals. De weg tussen Sossusvlei en Solitaire is abominabel slecht. De kwalificatie klopt. Zelfs Mongolië heeft betere wegen. De 80 km lange gravelweg is dé route voor toeristen die bezienswaardigheden met elkaar verbindt. Het onderhoud is langgeleden of de frequentie is niet aangepast op de toename van auto’s, bussen en zware trucks. Hoe dan ook, het wasbord domineert in alle vormen. Onno stuurt de auto van links naar rechts in verwoede pogingen de overlast van de ribbels te beperken. Eindelijk bereiken we, volledig gebroken, Solitaire. Een bakker is jaren geleden op de kruising gestart met het bakken van appeltaart en is niet meer gestopt. De volle bakblikken zijn niet aan te slepen. Iedere voorbijganger stopt voor de beroemde overheerlijke taart. De plek heeft zich aangepast aan de grote aantallen toeristen. Toch heeft plek zijn charme behouden.

Namibische Alpen
Op het terras plannen we het volgende deel van de route. Prioriteit ligt bij wegen die de toeristen en vooral de bussen niet nemen. De gekozen weg gaat door een indrukwekkend berglandschap. Een bergpas heeft haarspeldbochten met een stijgingspercentage waarop de Alpen jaloers kunnen zijn. Die avond maken we kamp op, als enige gast, bij een boer. De aanbevolen plek, nummer drie, kijkt uit op de vallei met ondergaande zon. De toegenomen wind waait krachtig in ons gezicht. We verhuizen naar plek nummer één die achter een berg schuilt. We besluiten de volgende dag naar Windhoek te rijden om eten in te slaan voor de komende vijf dagen. En onze portemonnee aan te vullen. Budget reizen heeft zich nog niet genesteld in onze traveling lifestyle.

Blij verrast zien we onderweg een waarschuwingsbord voor een Grader staan. Het landbouwvoertuig met een grote ijzeren schraper rijdt, tot onze opluchting, ons tegemoet en de hobbels van de weg. We hebben nog nooit zo enthousiast naar wegwerkers gezwaaid. Lachend zwaaien de mannen terug. Het is vast de meest gewaardeerde baan in Namibië.

Zoals de wind waait.
Voor de derde keer in drie dagen, stellen we ons plan bij. We besluiten niet naar Palmwag te gaan maar via Etosha naar het Noorden te rijden. In Nederland stond vast dat we in Palmwag zouden verblijven. Een van de mooiste herinneringen uit de vorige reis. Dat wilden we graag weer beleven. Nu we ervaren dat zoveel is veranderd koesteren we liever de herinnering boven een mogelijk teleurstellende ervaring. Na vier weken in Afrika hebben we nog nauwelijks dieren gezien, met bezoek aan Etosha dwingen we dat af.

Onno heeft er duidelijk plezier in. Een globale planning maken en per dag besluiten wat we gaan doen en via welke route. Dat alles onder genot van een uitgebreid zondagsontbijt, waarvan we elke dag genieten. We wennen snel aan dat slow traveling.