In deze maatwerkreis voor de Penguin Motorclub gaan we op zoek naar de ultieme stuurwegen die de Zuidelijke Alpen te bieden hebben. Het zijn vooral de onbekende pas-wegen in Friuli en de verlaten gebieden in Slovenië met gravel paden die deze reis zo speciaal maken. Ook de routes door Oostenrijk, met onder andere de Timmelsjoch en de Großglockner, alsmede de magnifieke bergmassieven en uitzichten in de Dolomieten maken deze reis tot het beste wat de Zuidelijke Alpen voor ons in petto hebben.

Dag 1 Transitie
We rijden in twee dagen binnendoor naar Oostenrijk. Dat is weer eens wat anders dan de hele dag op de Autobahn. Met goede zin verzamelen de eerst vijf deelnemers bij Shell Haarrijn aan de A2. Omdat Nederland net iets te saai is, en er vele mooie bochten in Oostenrijk en Italië in het vooruitzicht liggen, wordt toch via de snelweg even naar Tondorf in Duitsland gereden. Daar sluit de zesde deelnemer aan. De rest van de route zullen we de snelweg niet meer zien. Via mooie kleine weggetjes gaat het richting Cochem aan de Moezel, om daarna over een van de mooiste bergwegen met haast magische snelle bochten te rijden! Nu de “schaamrandjes” van de banden gereden zijn gaat het verder naar de Moezel voor de lunch. Vanaf rollen wat vlottere wegen onder onze banden door naar de bossen van het Pfälzerwald. Jammer dat de L499 niet in het weekend voor motoren is opengesteld. Maar er zijn nog voldoende kronkelige wegen en geitenpaadjes die de Penguins blij maken. Na een kleine doorsteek door Frankrijk en 700 km verder bereiken we ons eindpunt in het Bühlertal. Het degelijke Duitse hotel weet hoe je motorrijders blij kunt maken; Gutbürgerlich Küche und Bier.

Dag 2 Transitie
Vandaag wederom een pittige route van bijna 500 km die vrijwel geheel binnendoor gaat. Nadat we Baden-Baden achter ons hebben gelaten komen we in het domein van de mooie wegen. Een “Vollsperrung” van een weg dwingt ons om nog een stukje om te rijden. Dat is zeker geen straf in het voorgebied van het Zwarte Woud. Wat ook fijn is, is dat Duitsland een broodcultuur heeft, want de lunch bij een Bäckerei is zo omvangrijk dat er hierna sprake is van een After Dinner dip. Eenmaal aangekomen bij de mooi meanderende Donau is iedereen weer wakker en gaat het gas erop tot aan de grens. Als klapstuk resteert ons nog een supermooi stuk door Oostenrijk. Via een klein weggetje gaat het richting de Haldensee, waarna we afdalen naar het Lechdal. Bij Reutte verlaten we het dal weer richting Berwang om vervolgens op de Namloser Landstraße uit te komen. Volgens ingewijden en heel mooie weg om te rijden…. en daar zit geen woord Spaans bij. Na een stukje provinciale weg volgt het hoogtepunt van vandaag; de Hahntennjoch…. of toch niet!?. Het verkeerslicht staat op rood, de pas is afgesloten. Dat is balen, want dat wordt dan 100 km omrijden naar het hotel. Wat ook niet helpt is dat de regen nu gestaag uit de hemel komt. Al zoekende naar de beste alternatieve route gaat plotseling het licht op groen, we mogen door!! Halverwege de pas komen we achter de oorzaak van het rode licht. De vele regen van de afgelopen weken hebben de stenen losgemaakt die nu verspreid over de we liggen. In Nederland wordt de bladblazer voornamelijk in de herfst gebruikt, hier in het voorjaar om losliggende stenen van de weg te blazen. Creatief en doeltreffend. Wij zijn er blij mee. Maar je vraagt je af waarom die herrie dingen wel mogen en voor motoren op deze wegen een geluid restrictie geldt? Als we bij het hotel aankomen is het weer droog en mogen de motoren overnachten in de hooischuur. De hoteleigenaar is niet op z’n mondje gevallen, en dat zijn de vrienden van de Penguin MC ook niet. Na een potje “ver pissen” wordt het nog een gezellige avond!

Dag 3  Oostenrijk en Italië
Helaas laat koning winter zich maar moeilijk verdrijven dit jaar. Het letterlijke hoogtepunt, namelijk de 2474 meter hoge Timmelsjoch, laat zich daardoor niet berijden. Teveel sneeuw. Maar niet getreurd, de alternatieve route over de Kuhtai en oude Brenner bieden ook genoeg rijplezier. Als er dan ook nog een leuk gravel pad in de route zit is de Timmelsjoch al lang vergeten. In Italië wordt natuurlijk bij een barretje de eerste echt goede espresso en cappuccino gedronken. Als we het dal met de SS12 achter ons hebben gelaten dienen de kleine weggetjes naar de Rodenecker Alm zich aan. Ook nu weer wat onverharde paden en daarna een goede lunch bij een berghut. Wat kan het leven toch mooi zijn. Voor de middag staan de Passo di Eores, Croce Rossi, Passo Pinei en de Sella di Telfen op het programma. Niet de hoogste passen, maar toch een mooie aaneenschakeling van lekkere stuurwegen. We sluiten de dag af met een mooi klein weggetje door een rivierdal, gevolgd door de Passo Nigra en tenslotte de Passo di Costalunga. Het mooie hotel in Pera di Fassa maakt de dag compleet, met een fijn biertje op de lounge banken en een goed diner.

Dag 4  Dolomieten
Wat is mooier om de Sella Ronde voor je alleen te hebben! Niets toch? Daarom vertrekken we zo vroeg mogelijk na het ontbijt om te genieten van de verlaten Passo di Sella, Passo di Gardena, Passo di Campolongo en tenslotte Passo Pordoi. Helaas gooit een politieauto wat roet in het eten op zijn ochtendrondje door dit mooie berggebied met een maximale snelheid van 60 km ….. zucht. Ach, nu hebben we meer tijd om de adembenemend natuur te beleven. Eenmaal op de vrije baan sturen we richting de mooie Passo Giau om daarna via de snelle bochten van de Forcella Staulanza naar de smalle Forcella Chiandolada te racen. Op deze echt smalle pas lunchen we bij een Rifugio. Hoe lekker kan traditioneel Italiaans bergeten toch zijn.
Als we de pas afgedaald zijn rijden we door een wat drukker dal naar de Passo della Mauria en Sella Corse. Voor de namiddag wachten nog twee mooie smalle paswegen op ons; de Sella Chiampón en Sella Chianzutàn. Hierna hebben we genoeg bochten gezien voor vandaag en rijden we vlot naar het hotel….. toch is er een enkeling die er maar geen genoeg van kan krijgen. Vlak bij het hotel ligt namelijk de Monte San Simeone. Deze 10 km lange route omhoog kent 29 haarspelden en 9 tunnels! Het mooie is, het is een doodlopende weg dus je mag dat keer twee doen! Helaas gooit een groot hek roet in het eten, de weg is volledig afgesloten. Jammer. Het hotel biedt echter troost met een fijn zwembad, goed eten en fijne wijntjes. Fijn dat dit ons onderkomen is voor twee nachten.

Dag 5  Friulli – Uig
Na de lange dag van gisteren staan er vandaag iets minder kilometers op het programma. Fijn is ook dat we zonder bagage kunnen rijden. Dat is ook wel wenselijk, want de meeste wegen zijn zeer smal. Wat niet zo fijn is dat het een natte dag dreigt te worden. Als we het hotel verlaten begeven we ons naar het zuiden in de richting van de Cuel di Forchia. Deze uitdagende pas stond ook op het programma van de Giro d’Italia in 2006. En dat is meer dan terecht! Het weer is deze ochtend zo slecht, dat twee rijders besluiten naar het hotel terug te rijden. De overige vier gaan verder richting de Passo del Pura en Sauris di Sopra. Doordat we steeds hoger komen wordt het ook steeds kouder. Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig? Totaal verkleumd bereiken we boven op de Panoramica delle Vette onze lunchplek bij Rifugio Chiadinas. Daar brandt zowaar een houtkachel die bijna letterlijk wordt omarmt. De degelijke lunch verwarmd vervolgens de innerlijke mens. Via het gravelpad van de pas gaat het verder naar de uitdagende Passo del Cason di Lanza. Ook de Monte Zoncolan en de Sella di Cereschiatis mogen natuurlijk niet ontbreken in de tour. Het laatste stuk van de route gaat via het verassend mooie Val d’Aupa naar Moggio. Eenmaal terug in het hotel zijn we het erover eens dat Friulli een heel mooi gebied is om te rijden, en je vraagt je af waarom zoveel motorrijders toch in de Dolomieten blijven hangen. De dag wordt afgesloten met een pizza-avond, leuk om verschillende pizza’s voor de hele groep per stuk te bestellen, dan valt er nog eens wat te variëren qua smaak…. net als de route van vandaag. Verandering van spijs doet eten!

Dag 6  Slovenië
We verruilen vandaag Italië voor Slovenië. Maar voor we daar aankomen moeten we eerst nog door wat saaie stedelijke gebieden heen. Echter, wanneer we Tarcento gepasseerd zijn wordt het steeds mooier en stuiven we al snel door een mooi berggebied. Via de Ponte Vittorio rijden we Slovenië binnen. Het weer is trouwens ook omgeslagen, en wel in de goede richting. Het is dan ook genieten met koffie in het zonnetje. Na het starten van de motoren rollen we weer de bergen in en volgen een stukje van de Sloveense Grenzkammstraße. Na de afdaling gaat het asfalt na enige tijd over in gravel en rijden we een meer bosrijk gebied in. Hier volgen we verschillende delen van de TET routes die ook geschikt zijn voor grote Allroad motoren. Toch zitten er verschillende stukken in die veel vragen van onze stuurkunsten; van steile hellingen met grotere stenen tot paden met net gestrooid fijn en diep gravel. Helaas was het geplande restaurant plots gesloten, maar geen nood, beneden in het dal bood een mooie herberg aan een rivier voldoende mogelijkheden om de hongerige magen tot rust te brengen. Na de lunch dolen we verder door een verlaten gebied waar Google Streetview nog niet is geweest, dus dat zegt wel iets over hoe verlaten het hier is. Uiteindelijk komen we uit in de wat meer bewoonde wereld en zetten we koers naar ons hotel in Zgornje. Dit is een sporthotel, dus met wat grotere groepen. Gelukkig krijgen we een VIP-behadeling en mogen we eten in een “eigen” deel van het restaurant. Penguins hebben altijd een streepje voor.

Dag 7  Drie landen
We verruilen vandaag Italië voor Slovenië. Maar voor we daar aankomen moeten we eerst nog door wat saaie stedelijke gebieden heen. Echter, wanneer we Tarcento gepasseerd zijn wordt het steeds mooier en stuiven we al snel door een mooi berggebied. Via de Ponte Vittorio rijden we Slovenië binnen. Het weer is trouwens ook omgeslagen, en wel in de goede richting. Het is dan ook genieten met koffie in het zonnetje. Na het starten van de motoren rollen we weer de bergen in en volgen een stukje van de Sloveense Grenzkammstraße. Na de afdaling gaat het asfalt na enige tijd over in gravel en rijden we een meer bosrijk gebied in. Hier volgen we verschillende delen van de TET routes die ook geschikt zijn voor grote Allroad motoren. Toch zitten er verschillende stukken in die veel vragen van onze stuurkunsten; van steile hellingen met grotere stenen tot paden met net gestrooid fijn en diep gravel. Helaas was het geplande restaurant plots gesloten, maar geen nood, beneden in het dal bood een mooie herberg aan een rivier voldoende mogelijkheden om de hongerige magen tot rust te brengen. Na de lunch dolen we verder door een verlaten gebied waar Google Streetview nog niet is geweest, dus dat zegt wel iets over hoe verlaten het hier is. Uiteindelijk komen we uit in de wat meer bewoonde wereld en zetten we koers naar ons hotel in Zgornje. Dit is een sporthotel, dus met wat grotere groepen. Gelukkig krijgen we een VIP-behadeling en mogen we eten in een “eigen” deel van het restaurant. Penguins hebben altijd een streepje voor.

Dag 8  Ambivalent
Nadat we genoten hebben van de vertrekparade van onze mede motorvrienden is het onze beurt. Net over de grens ligt een van de mooiere tolwegen uit dit gebied; de Panoramastrasse. Eenmaal boven heb je een fenomenaal uitzicht over de omgeving. Daar in de buurt ligt ook het Kehlsteinhaus. Wie daar heen wil moet eigenlijk ook verplicht het museum bezoeken. Verder laat ik mij hier niet over uit. Na een wederom fijne lunch bij een berghut gaat het over vlot te berijden wegen en de snelweg naar het hotel in de plaats Kinding. Een fijne plek om te verblijven, te eten en te toosten op een fantastische toer met veel klassieke bergpassen, maar ook vele nieuwe en spannende (onverharde) wegen. Ook op landschappelijk en culinair gebied heeft het aan niets ontbroken.

Slotsom
Een van de deelnemers heeft achteraf heel treffend zijn ervaring over deze tour gedeeld: “Bij deze wil ik je persoonlijk bedanken voor de geweldige dagen die ik (we) gehad hebben. De Zuidelijke Alpen was een fantastische ervaring. We hebben het er al over gehad, de uren die je erin gestoken hebt om de route’s te maken, zelfs het ernaar toe rijden had je voor ons in een Garmin route uitgezet. Het was vanaf dag 1 gelijk AAN. Erg gaaf hoe je alle weggetjes, breed, smal, in de bossen, in de bergen, slechte wegen (erg leuk), mooie glooiende wegen en alle andere wegen gevonden hebt. Ik heb er met volle teugen van genoten. Bocht na bocht, berg na berg, elke seconde was het waard, alle zintuigen open en alleen de motor, de weg en ik zelf wat aanstond. Heerlijk, zeker na de periode die ik achter de rug had. Ben volledig opgeladen thuisgekomen.
Zeker de stukjes TET of de andere routes waar geen asfalt aanwezig was, doen mij verlangen naar meer. Zeker na wat tips van Joost was dit echt een Eyeopener. Gaaf om te ervaren hoe je op dit soort ondergrond toch goed door kon rijden, hier zit voor mij nog heel veel progressie in.
De tijden van vertrek, de pauzes etc waren allemaal goed gepland. De variatie in de stops waren perfect. Ook de diners waren overal goed verzorgd. Geweldig om elke dag op de motor te stappen en niet te weten wat je onderweg gaat tegenkomen, en uiteindelijk te eindigen in een hotel waar je heerlijk je nacht rust kan doorbrengen. Kortom, ik heb volop genoten en hou me aanbevolen voor de tripjes die nog komen gaan. Onwijs bedankt voor alles.”